[6.24.1] Ταύτα είπεν ο Νικίας, νομίζων, ότι δια του πλήθους των αναγκαίων εφοδίων ή θα απέτρεπε τους Αθηναίους από την εκστρατείαν, ή ,εάν ηναγκάζετο να εκστρατεύση, θα εξέπλεε με την μεγαλητέραν δυνατήν ασφάλειαν. [6.24.2] Αντί όμως ν' αποβάλουν ούτοι την υπέρ της εκστρατείας επιθυμίαν των, ως εκ των ενοχλήσεων και δυσχερειών της αναγκαίας παρασκευής, ηύξησε τουναντίον ο υπέρ αυτής ενθουσιασμός των, και το αποτέλεσμα απέβη αντίθετον των προσδοκιών του, διότι εθεωρήθη, ότι αι συμβουλαί του ήσαν ορθαί και ότι μετά την αποδοχήν αυτών υπήρχε βεβαίως επαρκής ασφάλεια. [6.24.3] Και πάντες ανεξαιρέτως κατελήφθησαν από ζωηροτάτην επιθυμίαν να μετάσχουν της εκστρατείας, οι μεν πρεσβύτεροι διότι ήσαν πεπεισμένοι, ότι ή θα υποτάξουν την Σικελίαν, ή εν πάση περιπτώσει τοιαύτη στρατιωτική δύναμις ήτο αδύνατον να υποστή καταστροφήν, οι νεώτεροι δ' ως εκ της επιθυμίας να ίδουν και θαυμάσουν μακρυνήν χώραν, ηνωμένης με την ελπίδα της αισίας επιστροφής, ενώ το πολύ πλήθος, δηλαδή οι στρατιώται, απέβλεπαν, όχι μόνον εις την μισθοδοσίαν του παρόντος, αλλά και εις την επέκτασιν της Αθηναϊκής κυριαρχίας, ως εκ της οποίας ήλπιζαν να εξασφαλίσουν μονίμως έμμισθον υπηρεσίαν εις το μέλλον. [6.24.4] Ούτως ώστε, ένεκα του γενικού ενθουσιασμού, οι τυχόν διαφωνούντες, φοβούμενοι μήπως καταψηφίζοντες θεωρηθούν κακοί πατριώται, εσιώπων.

[6.25.1] Επί τέλους, κάποιος εκ των Αθηναίων επροχώρησεν εις το βήμα και στραφείς προς τον Νικίαν είπεν, ότι καθήκον έχει να μη προβάλλη προφάσεις και χρονοτριβή, αλλ' αμέσως τώρα να δηλώση εις τον λαόν ποίαν στρατιωτικήν δύναμιν πρέπει να του ψηφίσουν. [6.25.2] Ο Νικίας εξηναγκάσθη ούτω να είπη, ότι ήθελε μεν συζητήσει το πράγμα με τους συναρχηγούς του, με περισσοτέραν ησυχίαν, αλλ' ότι καθόσον ηδύνατο ήδη να κρίνη, δεν πρέπει να εκπλεύσουν με ολιγωτέρας από εκατόν Αθηναϊκάς τριήρεις, εκ των οποίων θα χρησιμοποιηθούν ως οπλιταγωγοί όσαι κριθούν αναγκαίαι, και ότι πρέπει συγχρόνως να ζητήσουν και από τους συμμάχους των την αποστολήν άλλων πλοίων. Ότι ο ολικός αριθμός των Αθηναίων και συμμάχων οπλιτών δεν πρέπει να είναι κατώτερος των πέντε χιλιάδων, αλλ' ει δυνατόν και ανώτερος. Ότι ο λοιπός στρατός πρέπει να είναι ανάλογος προς τους οπλίτας και να περιλαμβάνη Αθηναίους και Κρήτας τοξότας και σφενδονιστάς και ό,τι άλλο θα έκριναν αναγκαίον οι στρατηγοί να ετοιμάσουν και παραλάβουν.

[6.26.1] Μετά τους λόγους τούτους του Νικίου οι Αθηναίοι εψήφισαν ευθύς, ότι ως προς το μέγεθος του στρατού και την όλην εκστρατείαν οι στρατηγοί είχαν απόλυτον πληρεξουσιότητα να πράξουν ό,τι νομίζουν καλλίτερον προς το συμφέρον της πόλεως. [6.26.2] Μετά τούτο, ήρχισαν αι παρασκευαί, και οδηγίαι εστάλησαν προς τους συμμάχους, εις τας Αθήνας δε συνετάσσοντο κατάλογοι των στρατευσίμων. Η πόλις είχεν αναλάβει προσφάτως από την νόσον και τον συνεχή πόλεμον και ως προς το πλήθος των νέων, οι οποίοι είχαν μεγαλώσει εν τω μεταξύ, και ως προς τα αποταμιευθέντα συνεπεία της ανακωχής, χρήματα, ώστε η προμήθεια των πάντων ήτον ευκολωτέρα. Τοιαύται ήσαν αι παρασκευαί των Αθηναίων.

[6.24.1] Τόσα απάνω–κάτω είπε ο Νικίας, νομίζοντας πως με τον όγκο των δυσκολιών που πρόβαλε ή θ' απομάκρυνε τους Αθηναίους από το σχέδιό τους, ή, αν τον ανάγκαζαν να κάνει την εκστρατεία, θα ξεκινούσε κατοχυρωμένος όσο ήτανε δυνατό. [6.24.2] Αυτοί όμως δεν κλονίστηκαν στη μεγάλη τους επιθυμία να εκστρατεύσουν από το τεράστιο κ' ενοχλητικό βάρος των προετοιμασιών, αλλ' αντίθετα τους άναψε η διάθεση περισσότερο, ώστε κατάντησε να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα· γιατί θεώρησαν πως τους είχε ορμηνέψει σωστά και ότι ο στρατός τώρα θα ήταν πιο ασφαλισμένος. [6.24.3] Και τους έπιασε όλους μεγάλος πόθος να πάρουνε μέρος στην εκστρατεία, τους πιο ηλικιωμένους από τη μια με την ιδέα πως ή θα υποδούλωναν τα μέρη που πήγαιναν να χτυπήσουν ή τουλάχιστον πως τόσο μεγάλη δύναμη δεν μπορούσε να πάθει καμιά συμφορά, τους νέους στην ακμή της ηλικίας τους από την άλλη τους κυρίεψε η λαχτάρα να ιδούν και να γνωρίσουν από κοντά την άγνωστη χώρα, ελπίζοντας συγχρόνως πως θα επιζήσουν· το πλήθος του λαού στρεφόταν πρώτα στο άμεσο κέρδος του στρατιωτικού μισθού και δεύτερο στην κατάχτηση μιας ηγεμονίας, όπου θα υπήρχε πάντα ανάγκη μισθοφόρων. [6.24.4] Έτσι από το γενικό ρεύμα της ορμής της πλειοψηφίας, κ' εκείνος ακόμα που δεν εννοούσε την επιχείρηση φοβόταν μήπως αν σηκώσει το χέρι του σε αρνητική ψήφο θεωρηθεί εχτρός της πολιτείας κ' έτσι καθόταν ήσυχος.

[6.25.1] Και τέλος κάποιος Αθηναίος πήδηξε στο βήμα, και αποτείνοντας το λόγο στο Νικία του είπε πως δε χρειάζεται πια να βρίσκει προφάσεις και να καθυστερεί τα πράματα, αλλά να πει καθαρά μπροστά σε όλους τι και τι εξοπλισμούς ήθελε να του δώσουν με την ψήφο τους. [6.25.2] Αυτός ζορισμένος απάντησε πως θα προτιμούσε να συσκεφθεί πρώτα με τους άλλους στρατηγούς, αλλά κατά την ατομική του γνώμη δεν έπρεπε να ξεκινήσουν με λιγότερα από εκατό πολεμικά (κ' οι Αθηναίοι οι ίδιοι έπρεπε να συνεισφέρουν καράβια για τη μεταφορά του στρατού όσα κριθούν αναγκαία καθώς και να στείλουν να ζητήσουν και άλλα από τους συμμάχους και να 'χουν βαριά αρματωμένους στρατιώτες όχι λιγότερους από πέντε χιλιάδες όλους μαζί, Αθηναίους και συμμάχους, κι αν μπορέσουν, ακόμα περισσότερους· κι όσο για τα άλλα όπλα θα έπαιρναν, αυτός κ' οι άλλοι στρατηγοί, αφού τους τα ετοιμάσουν, αριθμό που ν' αναλογεί προς το βαρύ πεζικό, καθώς και τοξότες από την Αθήνα και την Κρήτη, και σφεντονίτες και ό,τι άλλο τους φανεί πως χρειάζεται.

[6.26.1] Κι αφού τ' άκουσαν αυτά οι Αθηναίοι ψήφισαν αμέσως απόλυτη πληρεξουσιότητα στους στρατηγούς, τόσο ως για τον αριθμό των στρατιωτών, όσο και για ολόκληρη την εκστρατεία, και να ενεργήσουν όπως νομίζουν πως είναι το καλύτερο για τους Αθηναίους. [6.26.2] Κ' ύστερα απ' αυτά άρχισαν αμέσως οι προετοιμασίες κ' έστειλαν στους συμμάχους ζητώντας ό,τι χρειάζονταν και σύνταξαν στρατολογικούς καταλόγους για την Αθήνα. Τελευταία είχε συνέρθει η πολιτεία από τη μεγάλη αρρώστια κι από τον αδιάκοπο πόλεμο, τόσο ως για το πλήθος των νέων που είχανε μεγαλώσει στο μεταξύ κι ως για την αποταμίευση χρημάτων χάρη στην ανακωχή, κ' έτσι τα προμηθεύτηκαν όλα πιο εύκολα. Βρίσκονταν λοιπόν αυτοί απασχολημένοι με την προετοιμασία.