[6.8.1] Κατά την αρχήν του επομένου έαρος, οι Αθηναίοι πρέσβεις επέστρεψαν εκ Σικελίας, συνοδευόμενοι υπό των πρέσβεων των Εγεσταίων, οι οποίοι έφεραν εξήντα τάλαντα αργύρου, μη νομισματοποιημένου, ως μισθόν ενός μηνόςτων πληρωμάτων εξήντα πλοίων, των οποίων την αποστολήν επρόκειτο να ζητήσουν. [6.8.2] Οι Αθηναίοι συνεκάλεσαν την συνέλευσιν του λαού, και ακούσαντες από τους πρέσβεις των Εγεσταίων και τους ιδικούς των, πλην άλλων επαγωγών και αναληθών πραγμάτων, ότι υπήρχαν άφθονα χρήματα έτοιμα εντός των ναών και του δημοσίου ταμείου, εψήφισαν την εις Σικελίαν αποστολήν στόλου εξήντα πλοίων, υπό την αρχηγίαν του Αλκιβιάδου, υιού του Κλεινίου, του Νικίου, υιού του Νικηράτου, και του Λαμάχου, υιού του Ξενοφάνους, εις τους οποίους έδωκαν απόλυτον πληρεξουσιότητα να βοηθήσουν τους Εγεσταίους εναντίον των Σελινουντίων, να συνοικίσουν και πάλιν την πόλιν των Λεοντίνων, εάν μέρος εξ αυτών ήθελε σωθή εκ του πολέμου, και ρυθμίσουν κατά τα λοιπά τα πράγματα της Σικελίας, όπως θα έκριναν καλλίτερον δια το συμφέρον των Αθηναίων. [6.8.3] Πέντε ημέρας ύστερον, συνεκλήθη πάλιν συνέλευσις του λαού, όπως εξετάση τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν δια την ταχυτέραν παρασκευήν της εκστρατείας, και όπως ψηφίση κάθε άλλο, του οποίου οι στρατηγοί θα είχαν τυχόν ανάγκην δια να εκκινήσουν. [6.8.4] Ο Νικίας, ο οποίος είχεν εκλεχθή αρχηγός παρά την θέλησίν του, και, εξ άλλου, ενόμιζεν ότι η απόφασις της πόλεως ήτον εσφαλμένη και ότι δι' αιτίαν ασήμαντον και κατ' επίφασιν μόνον ευπρόσωπον επεδίωκαν την κατάκτησιν ολοκλήρου της Σικελίας, η οποία ήτον έργον δυσχερές, επροχώρησεν εις το βήμα, και θέλων ν' αποτρέψη τους Αθηναίους, απηύθυνεν εις αυτούς τους επομένους περίπου παραινετικούς λόγους.

[6.8.1] To ακόλουθο καλοκαίρι, μόλις μπήκε η άνοιξη, γύρισαν οι πρέσβεις που είχανε στείλει οι Αθηναίοι στη Σικελία και μαζί τους οι Εγεσταίοι φέρνοντας εξήντα τάλαντα άκοπο ασήμι, που ισοδυναμούσε περίπου μ' ένα μηνιάτικο των πληρωμάτων σ' εξήντα καράβια, που σκόπευαν να τους ζητήσουν να τους στείλουν. [6.8.2] Οι Αθηναίοι έκαναν σύναξη κι αφού άκουσαν τόσο τους Εγεσταίους όσο και τους δικούς τους πρέσβεις, και τόσο τ' άλλα ενθαρρυντικά και ψεύτικα νέα και για τα χρήματα πως είναι διαθέσιμα μέσα στους ναούς και στο δημόσιο ταμείο, αποφάσισαν με την ψήφο τους να στείλουν εξήντα καράβια και στρατηγούς με απόλυτην εξουσία, τον Αλκιβιάδη το γιο του Κλεινία, το Νικία το γιο του Νικήρατου και το Λάμαχο το γιο του Ξενοφάνη, για να βοηθήσουν πρωτ' απ' όλα τους Εγεσταίους στον πόλεμό τους με τους Σελινουντίους, κι αν υπερισχύσουν ως ωρισμένο σημείο στον πόλεμο να εγκαταστήσουν πάλι όλους μαζί τους Λεοντίνους στην πολιτεία τους και να κάνουν ό,τι άλλη ενέργεια στη Σικελία που έκριναν πως ήταν το καλύτερο για τους Αθηναίους. [6.8.3] Πέντε μέρες μετά την απόφαση αυτή, ξανάγινε σύναξη του λάου για ν' αποφασιστεί με ποιον τρόπο μπορούν να εξοπλιστούν τα καράβια όσο το δυνατό πιο γρήγορα, κι αν τυχόν χρειάζονταν οι στρατηγοί και τίποτ' άλλο για να ξεκινήσουν, να το εγκρίνουν κι αυτό. [6.8.4] Και ο Νικίας, που είχε εκλεγεί ένας από τους αρχηγούς της εκστρατείας μ' όλο που δεν το ήθελε, και νομίζοντας πως η πολιτεία δεν είχε κρίνει κι αποφασίσει σωστά, αλλά με ασήμαντη και εύσχημη δικαιολογία ποθούσε ολόκληρη τη Σικελία, πολύ μεγάλη δουλειά, βγήκε μπροστά θέλοντας να τους αποτρέψει και ορμήνεψε τους Αθηναίους κάπως έτσι.