Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος. 1959–60. Δημοσθένους Περί της Παραπρεσβείας. Αρχαίο κείμενο, εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Πάπυρος.

[64] Φοβερώτερα από αυτά και σοβαρώτερα, άνδρες Αθηναίοι, δεν συνέβησαν επί των ημερών μας εις τους Έλληνας, αλλ' ούτε, νομίζω, κατά τον προηγούμενον χρόνον. Περί τοιούτων όμως υποθέσεων και τόσον σοβαρών είς μόνον ανήρ, ο Φίλιππος, έκρινεν αποφασιστικά, ενώ υπάρχουν ακόμη αι Αθήναι, εις τας οποίας είναι πατροπαράδοτον να προΐστανται των Ελλήνων και να μη ανέχωνται να γίνωνται τοιαύτα πράγματα. Κατά ποίον μεν λοιπόν τρόπον κατεστράφησαν οι δυστυχείς Φωκείς, δύναται τις να το αντιληφθή όχι μόνον εκ των αποφάσεων τούτων, [65] αλλά και από τας πράξεις που έγιναν. Θέαμα φοβερόν και αξιοθρήνητον, άνδρες Αθηναίοι! Διότι τώρα τελευταία, ότε επηγαίνομεν εις τους Δελφούς, είμεθα υποχρεωμένοι να βλέπωμεν όλα αυτά, οικίας κατεστραμμένας, τείχη κρημνισμένα, χώραν ερημωμένην από τους άνδρας, ολίγας δε γυναίκας και μικρά παιδιά και γέροντες ανθρώπους εις ελεεινήν κατάστασιν. Κανείς δεν ημπορούσε με τα λόγια του να εκφράση το μέγεθος των κακών που συνέβησαν τώρα εκεί. Και όμως εγώ από όλους ακούω ότι οι Φωκείς κάποτε εψήφισαν όλως διόλου τα αντίθετα προς τους Θηβαίους, όταν επροτάθη η υποδούλωσίς σας. [66] Ποίαν λοιπόν, νομίζετε, άνδρες Αθηναίοι, σκέψιν ήθελον κάμει ή ποίαν ψήφον ήθελον ρίψει οι πρόγονοί σας διά τους αιτίους της συμφοράς των Φωκέων, αν ήθελον αποκτήσει εκ νέου τας αισθήσεις των; Εγώ βέβαια νομίζω, ότι, και αν οι ίδιοι με τα χέρια των τους ελιθοβόλουν, θα ενόμιζον ότι είναι καθαροί από το έγκλημα. Διότι πώς δεν είναι αισχρόν, αλλά και ακόμη περισσότερον, αν δύναται τις να ομιλήση κάπως υπερβολικά διά το ζήτημα τούτο, εκείνοι οι οποίοι μας έσωσαν τότε και έδωσαν ψήφον αθωωτικήν διά σας, αυτοί να περιέλθουν εις κατάστασιν όλως διόλου αντίθετον εξ αιτίας τούτων και να αφεθούν να πάθουν τοιαύτα, οποία ουδείς άλλος εκ των Ελλήνων έπαθεν; Ποίος λοιπόν είναι ο αίτιος τούτων; Ποίος είναι ο δράστης της απάτης ταύτης; Δεν είναι ούτος;

Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος & Γ.Φ. Παπαλεξανδρής. χ.χ.Δημοσθένης. Λόγοι. III, Περί της παραπρεσβείας. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.

[64] Από αυτά φοβερώτερα, ω άνδρες Αθηναίοι, ούτε μεγαλύτερα δεν συνέβησαν επί των ημερών μας εις τους Έλληνας, νομίζω δε ότι δεν συνέβησαν και προηγουμένως. Των γεγονότων όμως τούτων, τα οποία έχουν τοιούτον χαρακτήρα και έχουν τοιαύτην σημασίαν, είς μόνον άνθρωπος υπήρξεν ο κυριώτατος ρυθμιστής, ο Φίλιππος, χάρις εις την απιστίαν τούτων, ενώ υπήρχον ακόμη αι Αθήναι, αι οποίαι είχον ως πατροπαράδοτον την προστασίαν των Ελλήνων και να μη αφίνουν να γίνωνται τοιαύτα πράγματα. Κατά ποίον μεν λοιπόν τρόπον οι δυστυχείς Φωκείς εχάθησαν, τούτο είναι δυνατόν να ίδη τις όχι μόνον εκ των αποφάσεων τούτων, [65] αλλά και εκ των γεγονότων, τα οποία επηκολούθησαν ταύτας. Θέαμα φοβερόν, ω άνδρες Αθηναίοι, και ελεεινόν· διότι, ότε προ ολίγου επορευόμεθα εις τους Δελφούς, εξ ανάγκης είδομεν ημείς όλα αυτά, οικίας κρημνισμένας, τείχη κατεστραμμένα, χώραν έρημον από τους νέους άνδρας της, μερικάς πτωχάς γυναίκας, μερικά παιδιά, μερικούς δυστυχείς γέροντες, κανείς δε δεν θα ηδύνατο επαξίως διά του λόγου να παραστήση την συμφοράν της χώρας ταύτης. Αλλ' όμως ακούω όλους σας να λέγετε, ότι άλλοτε, ότε συνεζητείτο το ζήτημα της υποδουλώσεως των Αθηνών, η ψήφος των Φωκέων υπήρξεν αντίθετος προς την ψήφον των Θηβαίων. [66] Εάν λοιπόν, ω άνδρες Αθηναίοι, οι πρόγονοί σας επανήρχοντο εις την ζωήν, ποία θα ήτο η γνώμη των ή η ψήφος των διά τους καταστροφείς των Φωκέων; Εγώ βεβαίως νομίζω, ότι αν τους εφόνευον με λίθους με τα ίδια τα χέρια των, θα ενόμιζον, ότι είναι καθαρά τα χέρια των. Δεν είναι λοιπόν εντροπή πράγματι, ή μάλλον το ύψιστον σημείον της εντροπής, ένας λαός, ο οποίος άλλοτε μας έσωσε διά της σωτηρίας ψήφου του, να εύρη τύχην όλως διόλου διάφορον, χάρις εις τους πρεσβευτάς μας και να υποστή υπό τους οφθαλμούς μας τοιαύτας δυστυχίας, οποίας δεν εγνώρισαν ποτέ οι άλλοι Έλληνες; Ποίος είναι ο αίτιος τούτων; Ποίος είναι ο δημιουργός των απατών τούτων; Δεν είναι ο Αισχίνης;