O μεταφραστής διευκρινίζει ότι μετάφραση «δεν είναι σύγκριση μεταξύ γλωσσών· είναι διαγλωσσική δημιουργία και επικοινωνία» (σ.41) «όταν μεταφράζουμε, δεν στεκόμαστε καταρχήν στις λέξεις και τις φράσεις του πρωτοτύπου και αναζητούμε τις αντίστοιχες ή ισοδύναμές τους σε μια άλλη γλώσσα. Διαβάζουμε (ή ακούμε), κατανοούμε και νιώθουμε, εκφραζόμαστε στη γλώσσα μας με φυσικό τρόπο, σαν να ήμαστε εμείς ο συντάκτης του πρωτοτύπου στη δική μας γλώσσα» (σ.42).

Ειδικότερα, ως προς το πρόβλημα της μετάφρασης από τα αρχαία στα νέα ελληνικά σημειώνεται ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε ότι υπάρχουν βέβηλες μεταφράσεις και ανέγγιχτα πρωτότυπα (σ.46).

Όσον αφορά την ενδογλωσσική μετάφραση στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ο μεταφραστής πιστεύει ότι δεν πρέπει να «διδάσκεται ως γραμματικο-συντακτική και λεξιλογική ανάλυση, αλλά ως γραφή αυθεντικού κειμένου ως προσωπικό πνευματικό δημιούργημα, δηλαδή, με συνοχή και συνεκτικότητα μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο επικοινωνίας» (σ.48).

Το μελέτημα συνοψίζει θέσεις του μεταφραστή που περιέχονται σε σχετικό βιβλίο του για τη μετάφραση (Θεωρία της μετάφρασης, Αθήνα 1994 -βλ. βιβλιογραφική αναφορά). Με βάση τις νεωτερικές θέσεις της σύγχρονης μεταφρασεολογίας, αποκαθιστά την τιμή της ενδογλωσσικής μετάφρασης, αντιμαχόμενος τις εθνοκεντρικές αντιλήψεις, που υπερασπίζονται το αμετάφραστο των αρχαιοελληνικών κειμένων. Πάνω απ' όλα αποκαθιστά το κύρος της μεταφραστικής διαδικασίας, εφόσον υπολογίζει ως μεταφραστική μονάδα όχι τη λέξη, αλλά το κείμενο.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Λ. ΠΟΛΚΑΣ