Σήμερα τα λούλουδα όλη μέρα
μες στον κήπο μού χαμογελούσαν·
σα να με φωνάζανε πατέρα,
και τα χέρια σα να μου φιλούσαν.
5 Σήμερα δεν είναι σαν και πάντα·
λούλουδα, χορτάρια, μιλημένα,
όλα, από το ρόδο ώς τη λεβάντα
την ιδέα μου βλέπουν, όχι εμένα,
την ιδέα μου. Δέρνεται η ζωή μου
10 μέσα στους ανθρώπους και ξεπέφτει·
άπονοι είν’ οι ξένοι, κι οι ακριβοί μου
μ’ είπανε παράνομο και ψεύτη.
Η ζωή μου μέσα στους ανθρώπους
γερασμένο λείψανο και τρίμμα,
15 σβήνει στους καιρούς και ζει στους τόπους
σάμπως παραπάτημα και κρίμα.
Ρώτημα η ζωή μου και τρεμούλα,
κέρωμα και σκέβρωμα η θωριά μου.
Μόνο εσύ πας κι έρχεσαι, νυφούλα
20 λευκοφόρα, ιδέα μου, καρδιά μου!
Σήμερα, και ποιός θα το πιστέψει;
τα λουλούδια κλαίγανε μαζί μου.
Τα λουλούδια είν’ από σκέψη,
από μοσκοβόλημα η ψυχή μου.
| 
