1937

Ο Τόλκιν επινοεί τα Χόμπιτ στο βιβλίο του Χόμπιτ. Για πρώτη φορά τα μικροκαμωμένα χόμπιτ, αυτοί οι παράξενοι κάτοικοι του Σάιρ στη Μέση Γη μας γνωρίζουν τον τρόπο ζωής τους, παίρνοντας μας συγχρόνως μαζί τους σε μια περιπέτεια που έχει τέρατα, δράκους, και δύσκολες αποστολές. Μέχρι τότε η φαντασία κατοικούσε στα παραμύθια. Ο Τόλκιν έβαλε με τους ήρωες του τα θεμέλια για να καλλιεργηθεί το είδος της λογοτεχνίας που σήμερα ονομάζουμε «φανταστική». Ο κόσμος που δημιούργησε ο Τόλκιν επηρέασε καθοριστικά και τα παιχνίδια ρόλων όπως το «Μπουντρούμια και Δράκοι» (Dungeons and Dragons), που παίζονται σήμερα από παιδιά και έφηβους.

Διαβάστε σχετικά:
Κεφάλαιο 1

Μια απρόσμενη βεγγέρα

Μέσα στη γη, σε μια τρύπα, ζούσε κάποτε ένα χόμπιτ. Δεν ήταν καμιά βρόμικη και υγρή τρύπα, γεμάτη σκουλήκια και αποπνικτική μυρωδιά, ούτε ήταν ξερή και γυμνή, γεμάτη άμμο, χωρίς μέρος να καθίσεις ή να φας. Ήταν η τρύπα ενός χόμπιτ, δηλαδή ένα άνετο, βολικό και όμορφο σπίτι.
Είχε μια πόρτα ολοστρόγγυλη, σαν φινιστρίνι πλοίου, βαμμένη πράσινη, μ’ ένα γυαλιστερό μπρούντζινο χερούλι στη μέση. Όταν άνοιγες, βρισκόσουν σ’ ένα μακρύ διάδρομο που έμοιαζε με τούνελ, ένα πολύ άνετο τούνελ, χωρίς καπνούς. Οι τοίχοι του ήταν ντυμένοι με ξύλο και το πάτωμα στρωμένο με πλάκες και ωραία χαλιά. Ακόμη, ήταν εφοδιασμένο με καλογυαλισμένες καρέκλες και πολλά κρεμαστάρια για καπέλα και παλτά - βλέπετε το χόμπιτ αγαπούσε τις επισκέψεις. Το τούνελ προχωρούσε βαθιά, όχι όμως και ολόισια μέσα στην πλαγιά του λόφου - Του Λόφου, όπως τον έλεγαν όσοι κατοικούσαν στη γύρω περιοχή. Από τη μια κι από την άλλη πλευρά του διαδρόμου υπήρχαν πολλές μικρές στρογγυλές πορτούλες. Το σπίτι δεν είχε δεύτερο πάτωμα: κρεβατοκάμαρες, λουτρά, κελάρια με τρόφιμα (υπήρχαν πολλά), κάβες με ποτά, ντουλάπες (είχε ολόκληρα δωμάτια ειδικά για ρούχα), κουζίνα, τραπεζαρίες, όλα ήταν στο ίδιο πάτωμα, και μάλιστα στον ίδιο διάδρομο. Τα καλύτερα δωμάτια βρίσκονταν στην αριστερή πλευρά (καθώς μπαίνεις), γιατί μόνο αυτά είχαν παράθυρα, βαθουλωτά και στρογγυλά, που έβλεπαν στον κήπο και στα λιβάδια που απλώνονταν ως κάτω στο ποτάμι.
Το χόμπιτ της ιστορίας μας ήταν πολύ ευκατάστατο και ονομαζόταν Μπάγκινς. Οι Μπάγκινς ζούσαν στη γειτονιά του Λόφου εδώ και αμέτρητα χρόνια και ο κόσμος τους θεωρούσε πολύ καθώς πρέπει, όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι ήταν πλούσιοι, αλλά και γιατί δεν είχαν ποτέ ανακατευτεί σε περιπέτειες, ούτε έκαναν ποτέ κάτι το απρόσμενο και ασυνήθιστο: μπορούσες να υπολογίσεις τι θα απαντούσε ένας Μπάγκινς σε οποιαδήποτε ερώτηση χωρίς να κάνεις τον κόπο να ρωτήσεις. Στην ιστορία μας αυτή θα δείτε πως ένας Μπάγκινς ανακατεύτηκε σε μια περιπέτεια και βρέθηκε να κάνει και να λέει πράγματα εντελώς απρόσμενα και ασυνήθιστα. Μπορεί να έχασε το σεβασμό των γειτόνων του, αλλά κέρδισε - καλά, το αν κέρδισε κάτι ή όχι θα το δείτε στο τέλος.
Η μητέρα αυτού του χόμπιτ…
Μα επιτέλους τι είναι αυτά τα χόμπιτ; Πρέπει φαντάζομαι να σας τα περιγράψω μια και στην εποχή μας τα χόμπιτ σπανίζουν και μάλιστα αποφεύγουν τα Μεγάλα Πλάσματα, όπως μας λένε εμάς. Είναι (ή ήταν) μικρά ανθρωπάκια, περίπου στο μισό μπόι από το δικό μας και λίγο κοντύτερα από τους γενάτους νάνους. Τα χόμπιτ δεν έχουν γενειάδα. Δεν έχουν σχεδόν καθόλου μαγική δύναμη, εκτός βέβαια από τη συνηθισμένη, καθημερινή ικανότητά τους που τα βοηθάει να εξαφανίζονται αθόρυβα και γρήγορα, όταν μεγαλόσωμα και ανόητα πλάσματα, σαν εσάς και σαν εμένα, περνάνε από κοντά τους σκοντάφτοντας και κάνοντας θόρυβο σαν ελέφαντες, θόρυβο που τα χόμπιτ μπορούν ν’ ακούσουν από ένα μίλι μακριά. Έχουν την τάση να παχαίνουν στο στομάχι˙ ντύνονται με ζωηρά χρώματα (κυρίως πράσινο και κίτρινο) και δε φοράνε παπούτσια, γιατί οι πατούσες τους είναι σκληρές σαν σόλες κι έχουν στα πόδια πυκνό και ζεστό καφέ τρίχωμα, σαν τα μαλλιά στο κεφάλι τους (που είναι συνήθως σγουρά). Έχουν μακριά, επιδέξια καφέ δάχτυλα, καλόκαρδα πρόσωπα, και γελάνε βαθιά και γάργαρα (ιδιαίτερα ύστερα από ένα χορταστικό γεύμα).