Οι γάμοι της Κασσάνδρας

 

Κρατάτε ψηλά τους πυρσούς,

φωτίστε· σας φέρνω το φως·

φωτίζω κι αγιάζω

-κοίταξε, κοίτα-

με λαμπάδες αυτόν το ναό.

Ω! Υμέναιε αφέντη· καλότυχος

ο γαμπρός και καλότυχη εγώ

που θα πάω στο Άργος νυφούλα

σ' ενός βασιλιά το κρεβάτι.

Ω! Υμέναιε, Υμέναιε αφέντη.

Εσύ μάνα, με δάκρυ και βόγγους

το νεκρό μου γονιό, τη μυριάκριβη

πατρίδα θρηνείς και στενάζεις

κι εγώ για το γάμο μου

τις λαμπάδες ανάβω, το φως

να φωτίσει, να λάμψει

για τη χάρη σου, Υμέναιε,

για τη χάρη σου, Εκάτη,

σκορπίζω το φως, καθώς είναι

στις παρθένες συνήθεια

που νυφούλες στο γάμο πηγαίνουν.

(Ευρ., Τρ. 308-341, μετ. Τ. Ρούσσος)