Η μεταμόρφωση της Αράχνης

«Ζήσε», της είπε [η Αθηνά], «ανάγωγη, αλλά θα ζεις για πάντα έτσι

κρεμασμένη·

σε τιμωρώ με τούτη την ποινή, και για να ξέρεις τι σε περιμένει,

όμοια για τα παιδιά σου η ποινή, όμοια για των παιδιών τους τα βλαστάρια».

Εκείνη κίνησε να φύγει - κι η θεά τη ράντισε με μαγικά χορτάρια.

Ήταν του φάρμακου το ράντισμα πικρό, φκιαγμένο με την τέχνη της

Εκάτης,

και πέσαν μονομιάς της κοπελιάς η μύτη, τα μαλλιά και τα αφτιά της.

Η κεφαλή της μικροσκοπική, και το μικρό κορμάκι της μια στάλα,

τα δάχτυλα και αυτά τριχοειδή, κολλήσαν στο κορμί. Κατά τα άλλα,

της έμεινε μονάχα η κοιλιά· με την κοιλιά της τώρα νήμα φκιάχνει,

πλέκοντας με την τέχνη της ιστό, παντοτινή υφάντρα, η αράχνη.

(Οβ., Μεταμορφώσεις 6. 133-145, μετ. Θ.Δ. Παπαγγελής)