[15] Διαπίστωναν επίσης και το εξής, κατά τη γνώμη μου: ότι θα μπορούσαν να εξισωθούν με όσους πραγματικά φιλοσοφούνε, και ότι δεν θα υπάρξει κανείς που να αποφανθεί και να ξεχωρίσει τα ζητήματα αυτού του είδους, αρκεί μόνο να υπάρχει ομοιότητα στην εξωτερική εμφάνιση. Άλλωστε κατ᾽ αρχήν ούτε καν αποδέχονται τον έλεγχο, ακόμη κι αν κάποιος τούς ρωτήσει με ευπρέπεια και συντομία, αλλά αμέσως αρχίζουν τις φωνές και καταφεύγουν στη δική τους ακρόπολη, την κακολογία, έχοντας στη διάθεσή τους και το ξύλο. Κι αν εξετάζεις τα έργα τους, είναι πολλά τα λόγια τους, αν πάλι θέλεις να τους κρίνεις από τα λόγια τους, έχουν την αξίωση να εξετάσεις τη ζωή τους.
[16] Έχει γεμίσει λοιπόν κάθε πόλη από αυτή τη μηχανορραφία, και ιδιαίτερα από αυτούς που επικαλούνται τον Διογένη και τον Αντισθένη και τον Κράτητα, και ακολουθούν την παράταξη των κυνικών. Αυτοί λοιπόν οτιδήποτε χρήσιμο υπάρχει στη φύση των σκύλων, όπως η διάθεση να είναι φύλακες ή η τάση να μένουν στο σπίτι ή η αγάπη για τα αφεντικά τους ή η μνημονική τους ικανότητα, δεν ενδιαφέρονται να το μιμηθούν, αλλά το γάβγισμα και τη λαιμαργία και το άρπαγμα και τις συχνές ερωτικές ενασχολήσεις και την κολακεία και το να κουνούν την ουρά τους σε όποιον τους δίνει και το να τριγυρνούν γύρω από τα τραπέζια, αυτά τα εξασκούν με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.
[17] Θα δεις λοιπόν πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση έπειτα από λίγο. Όλοι όσοι δουλεύουν σε εργαστήρια θα ξεσηκωθούν και θα παρατήσουν τις τέχνες τους, όταν βλέπουν από τη μια μεριά τους εαυτούς τους να κουράζονται και να ταλαιπωρούνται από το πρωί ως το βράδυ, και μόλις και μετά βίας να βγάζουν το ψωμί τους με ένα τέτοιο μεροκάματο, κι από την άλλη ανθρώπους άνεργους και απατεώνες να ζουν μέσα σε πλήρη αφθονία, καθώς απαιτούν σαν αφεντικά, παίρνουν χωρίς καμιά δυσκολία, και μάλιστα εξοργίζονται, αν δεν πάρουν, αλλά δεν λένε ούτε έναν επαινετικό λόγο, ακόμη κι όταν πάρουν. Νομίζουν πως αυτά είναι η ζωή της εποχής του Κρόνου και πως πραγματικά το μέλι χύνεται μόνο του μέσα στο στόμα τους από τον ουρανό.
[18] Και το πράγμα θα ήταν λιγότερο φοβερό, αν, τέτοιοι που είναι, δεν προχωρούσαν σε καμιά άλλη προσβολή εναντίον μας. Αυτοί όμως, ενώ στην εξωτερική και στη δημόσια εμφάνιση τους παρουσιάζονται αξιοσέβαστοι και σοβαροί, αν ένα ωραίο αγόρι ή μια όμορφη γυναίκα πέσει τα χέρια τους, ή αν προσδοκούνε κάτι τέτοιο, καλύτερα να μην πω τί κάνουνε. Μερικοί μάλιστα παίρνουν μαζί τους ακόμη και τις γυναίκες των ανθρώπων που τους φιλοξενούν, για να διαπράξουν μοιχεία μαζί τους, όπως ο νεαρός εκείνος από την Τροία, ώστε να μπορέσουν βέβαια να φιλοσοφήσουνε κι αυτές. Έπειτα τις αφήνουνε κοινές σε όλους τους συντρόφους τους, νομίζοντας πως ακολουθούν μια θεωρία του Πλάτωνα, χωρίς ούτε καν να ξέρουνε με ποιόν τρόπο ο ιερός εκείνος άνθρωπος πρόβαλε την αξίωση οι γυναίκες να θεωρούνται κοινές. [19] Όσο για το πώς συμπεριφέρονται και πώς μεθάνε στα συμπόσια, θα ήταν μακρηγορία να το πούμε. Κι όλα αυτά τα κάνουν, ενώ ξέρεις πώς κατηγορούνε οι ίδιοι το μεθύσι και τη μοιχεία και την προστυχιά και τη φιλαργυρία. Πραγματικά δεν θα μπορούσες να βρεις κάτι τόσο αντίθετο από κάτι άλλο, όσο είναι τα λόγια και τα έργα τους. Για παράδειγμα, λένε πως μισούν την κολακεία, αλλά μπορούν να ξεπεράσουνε στην κολακεία τον Γναθωνίδη ή τον Στρουθία. Ενώ προτρέπουν τους άλλους να λένε την αλήθεια, αυτοί δεν μπορούν ούτε καν να κουνήσουνε τη γλώσσα τους, χωρίς να πούνε και ψέματα. Η ηδονή είναι στα λόγια μισητή σε όλους και ο Επίκουρος εχθρός, στην πράξη όμως όλα τους τα έργα στοχεύουν σ᾽ αυτήν. Είναι πιο ευερέθιστοι και πιο γκρινιάρηδες και με μεγαλύτερη προδιάθεση για θυμό ακόμη κι από τα νεογέννητα μωρουδάκια. Προξενούν λοιπόν πολύ γέλιο σ᾽ όσους τους βλέπουνε, κάθε φορά που από μια ασήμαντη αφορμή ανάβει ο θυμός τους, μελανιάζει το δέρμα του προσώπου τους, αρχίζουν να κοιτάνε απειλητικά και με μυαλό σαλεμένο, και το στόμα τους είναι γεμάτο από αφρό, ή μάλλον από δηλητήριο.