[4.30.1] Στη σύσκεψη που ακολούθησε έκριναν προτιμότερο να μην κάνει λόγο ο Δάφνης για επίσημο γάμο, παρά να ᾽χει τη Χλόη κρυφά και μόνο στη μητέρα του να ομολογήσει τον έρωτά του. Ο Δρύας όμως δε συμφώνησε, κι επέμεινε να μιλήσει ο Δάφνης στον πατέρα του· ο ίδιος αναλάμβανε να τον πείσει. [4.30.2] Σαν ξημέρωσε, έχοντας τα φασκιά της Χλόης στο ταγάρι του πλησίασε τον Διονυσοφάνη και την Κλεαρίστη που κάθονταν στον κήπο —ήταν μπροστά κι ο Άστυλος κι ο ίδιος ο Δάφνης— κι όταν όλοι σώπασαν πήρε το λόγο: [4.30.3] «Βρίσκομαι στην ίδια ανάγκη που βρέθηκε κι ο Λάμων, να βγάλω στη φόρα ένα μυστικό. Τούτη τη Χλόη μήτε τη γέννησα μήτε την έθρεψα. Άλλοι τη γέννησαν, κι όταν βρισκόταν παραριγμένη στη σπηλιά των Νυμφών τη βύζαινε μια προβατίνα. [4.30.4] Το είδα τούτο με τα μάτια μου, το θαύμασα και την πήρα να τη μεγαλώσω. Απόδειξη η ομορφιά της — γιατί καθόλου δε μας μοιάζει. Απόδειξη και τα φασκιά της, που βοσκοί δεν τα συνηθίζουν τόσο πλούσια. Κοιτάξτε τα και ψάξτε τους συγγενείς του κοριτσιού. Ίσως αποδειχτεί αντάξια του Δάφνη η καταγωγή της».
[4.31.1] Αυτά τα λόγια δεν τα ᾽ριξε στο βρόντο ο Δρύας, αλλά ούτε κι ο Διονυσοφάνης τ᾽ άφησε να περάσουν απαρατήρητα. Μια ματιά στον Δάφνη στάθηκε αρκετή: βλέποντάς τον να χλωμιάζει και να κρυφοδακρύζει κατάλαβε αμέσως τον έρωτά του. Η έγνοια λοιπόν για το δικό του γιο, περισσότερο παρά για το ξένο κορίτσι, τον έκανε να εξετάσει με πολλή προσοχή τα λεγόμενα του Δρύα. [4.31.2] Όταν του ᾽φεραν ωστόσο να δει τα φασκιά —τα χρυσωμένα παπούτσια, τα κορδόνια και το στεφάνι— φώναξε τη Χλόη και της έδωσε θάρρος: άντρα έχει κιόλας, της είπε, και γρήγορα θενά ᾽βρει και τον πατέρα και τη μάνα της. [4.31.3] Ύστερα την παράλαβε η Κλεαρίστη και βάλθηκε να τη στολίσει όπως ταίριαζε, από δω κι εμπρός, σε νύφη της. Στο μεταξύ ο Διονυσοφάνης πήρε τον Δάφνη κατά μέρος και τον ρώτησε αν ήταν παρθένα· κι όταν εκείνος ορκίστηκε ότι δεν είχαν προχωρήσει σε τίποτα παραπάνω από όρκους και φιλιά, χάρηκε με τη διαβεβαίωση και τους κάλεσε στο τραπέζι του.
[4.32.1] Τότε φάνηκε τί θα πει ομορφιά, όταν στολιστεί όπως πρέπει: καλοντυμένη, με τα μαλλιά της καμωμένα πλεξίδες και πλυμένο πρόσωπο, η Χλόη φάνταξε σ᾽ όλους τόσο πολύ πιο ωραία, ώστε κι ο Δάφνης ακόμα τρόμαξε να την αναγνωρίσει. [4.32.2] Και δίχως τα σημαδιακά φασκιά θα ᾽παιρνε κανένας όρκο πως τέτοιο κορίτσι ήταν αδύνατο να ᾽χει τον Δρύα πατέρα. Ωστόσο ήταν κι ο ίδιος εκεί μαζί με τη Νάπη, τρώγοντας και πίνοντας σε χωριστό τραπέζι με το Λάμωνα και τη Μυρτάλη. [4.32.3] Τις επόμενες μέρες έγιναν ξανά θυσίες και στήθηκαν οι κρασοκανάτες. Η Χλόη αφιέρωσε κι εκείνη τα δικά της πράματα στους θεούς — τη φλογέρα, το ταγάρι, την προβιά, τις καρδάρες. Έχυσε κρασί στην πηγή της σπηλιάς, όπου τόσες φορές είχε πλυθεί, επειδή εκεί τη βύζαξε η προβατίνα. [4.32.4] Στεφάνωσε και τον τάφο της προβατίνας, που της έδειξε ο Δρύας, έπαιξε κι αυτή λίγη φλογέρα στο κοπάδι της και κατόπι προσευχήθηκε στις θεές να βρει εκείνους που την είχαν αφήσει έκθετη και να ᾽ναι άξιοι να συγγενέψουν με τον Δάφνη.