[1.144.1] »Έχω πολλούς άλλους λόγους να ελπίζω ότι θα νικήσομε, υπό τον όρο όμως να μην επιδιώξομε, ταυτόχρονα με την διεξαγωγή του πολέμου, να επεκτείνομε την κυριαρχία μας και να μην εκτεθούμε σε κινδύνους περιττούς. Περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια του εχθρού, [1.144.2] αλλά γι᾽ αυτό θα σας μιλήσω σ᾽ άλλην ευκαιρία, την ώρα της δράσης. Τώρα ας στείλομε πίσω τους πρέσβεις, δίνοντάς τους την ακόλουθη απάντηση: ότι θα επιτρέψομε στα Μέγαρα την χρήση της αγοράς μας και των λιμανιών μας υπό τον όρο και οι Λακεδαιμόνιοι να καταργήσουν τον θεσμό της ξενηλασίας που εφαρμόζουν εναντίον μας και εναντίον των συμμάχων μας. Οι σπονδές δεν εμποδίζουν να γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Θ᾽ αποδώσομε την ανεξαρτησία τους σε όσες πολιτείες ήσαν αυτόνομες όταν κάναμε τις σπονδές, υπό τον όρο και οι Λακεδαιμόνιοι ν᾽ αποδώσουν στις εξαρτώμενες απ᾽ αυτούς πολιτείες αυτονομία που να εξυπηρετεί όχι τα συμφέροντα της Σπάρτης, αλλά τα συμφέροντα της καθεμιάς πολιτείας. Τέλος, ότι, σύμφωνα με τις συνθήκες, δεχόμαστε διαιτησία, ότι δεν θα επιτεθούμε πρώτοι αλλά ότι, αν μας επιτεθούν, θ᾽ αμυνθούμε. Αυτή είναι η σωστή απάντηση που ταιριάζει στην πολιτεία μας. [1.144.3] Πρέπει, όμως, να καταλάβομε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και ότι, όσο περισσότερο πρόθυμα τον δεχτούμε εμείς, τόσο λιγότερο τολμηροί θα είναι οι εχθροί μας. Ας έχομε συνείδηση του ότι, για τις πολιτείες, όπως και για τους ιδιώτες, η μεγαλύτερη δόξα αποκτιέται με την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου κινδύνου. Οι πατέρες μας αντιστάθηκαν στους Μήδους χωρίς καν να έχουν την μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτομε εμείς σήμερα. Εγκαταλείποντας τα λίγα που είχαν και με περισσότερη θέληση παρά τύχη, με περισσότερη τόλμη παρά δύναμη, όχι μόνο έδιωξαν τους βαρβάρους, αλλά δημιούργησαν την δύναμη που έχομε σήμερα. Ας μην φανούμε κατώτεροί τους. Ας πολεμήσομε τους εχθρούς μας με όλη μας τη δύναμη κι ας προσπαθήσομε να μην αφήσομε στους απογόνους μας μικρότερη κληρονομιά από εκείνη που λάβαμε».
[1.145.1] Αυτά είπε ο Περικλής και οι Αθηναίοι, θεωρώντας ότι οι συμβουλές του ήσαν οι καλύτερες, εψήφισαν τα όσα είχε προτείνει κι έδωσαν στους Λακεδαιμονίους απάντηση σύμφωνη με τα όσα είχε πει ο Περικλής, δηλαδή στο καθένα ζήτημα χωριστά, όπως τους είχε συμβουλέψει, και γενικά ότι δεν δέχονται διαταγές αλλά ότι είναι πρόθυμοι, σύμφωνα με τις συνθήκες, να λύσουν τις διαφορές τους με διαιτησία σαν ίσοι προς ίσους. Οι πρέσβεις γύρισαν στην Σπάρτη και οι Λακεδαιμόνιοι δεν έστειλαν πια άλλη πρεσβεία.
[1.146.1] Αυτές, λοιπόν, ήσαν οι διαφορές και οι αμοιβαίες κατηγορίες μεταξύ των δύο, πριν από τον πόλεμο που άρχισε αμέσως μετά τα γεγονότα της Επιδάμνου και της Κέρκυρας. Αλλά οι μεταξύ τους σχέσεις εξακολουθούσαν ακόμα και οι άνθρωποι εταξίδευαν χωρίς κήρυκα, βέβαια, αλλά με φόβο, γιατί η κατάσταση ήταν τέτοια, ώστε ήταν βέβαιο πως θα οδηγούσε στην ανατροπή των συνθηκών και στην κήρυξη πολέμου.