Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Ἱστορίαι (1.112.1-1.115.1)

[1.112.1] Ὕστερον δὲ διαλιπόντων ἐτῶν τριῶν σπονδαὶ γίγνονται Πελοποννησίοις καὶ Ἀθηναίοις πεντέτεις. [1.112.2] καὶ Ἑλληνικοῦ μὲν πολέμου ἔσχον οἱ Ἀθηναῖοι, ἐς δὲ Κύπρον ἐστρατεύοντο ναυσὶ διακοσίαις αὑτῶν τε καὶ τῶν ξυμμάχων Κίμωνος στρατηγοῦντος. [1.112.3] καὶ ἑξήκοντα μὲν νῆες ἐς Αἴγυπτον ἀπ᾽ αὐτῶν ἔπλευσαν, Ἀμυρταίου μεταπέμποντος τοῦ ἐν τοῖς ἕλεσι βασιλέως, αἱ δὲ ἄλλαι Κίτιον ἐπολιόρκουν. [1.112.4] Κίμωνος δὲ ἀποθανόντος καὶ λιμοῦ γενομένου ἀπεχώρησαν ἀπὸ Κιτίου, καὶ πλεύσαντες ὑπὲρ Σαλαμῖνος τῆς ἐν Κύπρῳ Φοίνιξι καὶ Κυπρίοις καὶ Κίλιξιν ἐναυμάχησαν καὶ ἐπεζομάχησαν ἅμα, καὶ νικήσαντες ἀμφότερα ἀπεχώρησαν ἐπ᾽ οἴκου καὶ αἱ ἐξ Αἰγύπτου νῆες πάλιν [αἱ] ἐλθοῦσαι μετ᾽ αὐτῶν. [1.112.5] Λακεδαιμόνιοι δὲ μετὰ ταῦτα τὸν ἱερὸν καλούμενον πόλεμον ἐστράτευσαν, καὶ κρατήσαντες τοῦ ἐν Δελφοῖς ἱεροῦ παρέδοσαν Δελφοῖς· καὶ αὖθις ὕστερον Ἀθηναῖοι ἀποχωρησάντων αὐτῶν στρατεύσαντες καὶ κρατήσαντες παρέδοσαν Φωκεῦσιν.
[1.113.1] Καὶ χρόνου ἐγγενομένου μετὰ ταῦτα Ἀθηναῖοι, Βοιωτῶν τῶν φευγόντων ἐχόντων Ὀρχομενὸν καὶ Χαιρώνειαν καὶ ἄλλ᾽ ἄττα χωρία τῆς Βοιωτίας, ἐστράτευσαν ἑαυτῶν μὲν χιλίοις ὁπλίταις, τῶν δὲ ξυμμάχων ὡς ἑκάστοις ἐπὶ τὰ χωρία ταῦτα πολέμια ὄντα, Τολμίδου τοῦ Τολμαίου στρατηγοῦντος. καὶ Χαιρώνειαν ἑλόντες καὶ ἀνδραποδίσαντες ἀπεχώρουν φυλακὴν καταστήσαντες. [1.113.2] πορευομένοις δ᾽ αὐτοῖς ἐν Κορωνείᾳ ἐπιτίθενται οἵ τε ἐκ τῆς Ὀρχομενοῦ φυγάδες Βοιωτῶν καὶ Λοκροὶ μετ᾽ αὐτῶν καὶ Εὐβοέων φυγάδες καὶ ὅσοι τῆς αὐτῆς γνώμης ἦσαν, καὶ μάχῃ κρατήσαντες τοὺς μὲν διέφθειραν τῶν Ἀθηναίων, τοὺς δὲ ζῶντας ἔλαβον. [1.113.3] καὶ τὴν Βοιωτίαν ἐξέλιπον Ἀθηναῖοι πᾶσαν, σπονδὰς ποιησάμενοι ἐφ᾽ ᾧ τοὺς ἄνδρας κομιοῦνται. [1.113.4] καὶ οἱ φεύγοντες Βοιωτῶν κατελθόντες καὶ οἱ ἄλλοι πάντες αὐτόνομοι πάλιν ἐγένοντο.
[1.114.1] Μετὰ δὲ ταῦτα οὐ πολλῷ ὕστερον Εὔβοια ἀπέστη ἀπὸ Ἀθηναίων, καὶ ἐς αὐτὴν διαβεβηκότος ἤδη Περικλέους στρατιᾷ Ἀθηναίων ἠγγέλθη αὐτῷ ὅτι Μέγαρα ἀφέστηκε καὶ Πελοποννήσιοι μέλλουσιν ἐσβαλεῖν ἐς τὴν Ἀττικὴν καὶ οἱ φρουροὶ Ἀθηναίων διεφθαρμένοι εἰσὶν ὑπὸ Μεγαρέων, πλὴν ὅσοι ἐς Νίσαιαν ἀπέφυγον· ἐπαγαγόμενοι δὲ Κορινθίους καὶ Σικυωνίους καὶ Ἐπιδαυρίους ἀπέστησαν οἱ Μεγαρῆς. ὁ δὲ Περικλῆς πάλιν κατὰ τάχος ἐκόμιζε τὴν στρατιὰν ἐκ τῆς Εὐβοίας. [1.114.2] καὶ μετὰ τοῦτο οἱ Πελοποννήσιοι τῆς Ἀττικῆς ἐς Ἐλευσῖνα καὶ Θριῶζε ἐσβαλόντες ἐδῄωσαν Πλειστοάνακτος τοῦ Παυσανίου βασιλέως Λακεδαιμονίων ἡγουμένου, καὶ τὸ πλέον οὐκέτι προελθόντες ἀπεχώρησαν ἐπ᾽ οἴκου. [1.114.3] καὶ Ἀθηναῖοι πάλιν ἐς Εὔβοιαν διαβάντες Περικλέους στρατηγοῦντος κατεστρέψαντο πᾶσαν, καὶ τὴν μὲν ἄλλην ὁμολογίᾳ κατεστήσαντο, Ἑστιαιᾶς δὲ ἐξοικίσαντες αὐτοὶ τὴν γῆν ἔσχον. [1.115.1] ἀναχωρήσαντες δὲ ἀπ᾽ Εὐβοίας οὐ πολλῷ ὕστερον σπονδὰς ἐποιήσαντο πρὸς Λακεδαιμονίους καὶ τοὺς ξυμμάχους τριακοντούτεις, ἀποδόντες Νίσαιαν καὶ Πηγὰς καὶ Τροιζῆνα καὶ Ἀχαΐαν· ταῦτα γὰρ εἶχον Ἀθηναῖοι Πελοποννησίων.

[1.112.1] Αφού πέρασαν τρία χρόνια, έγιναν πεντάχρονες σπονδές μεταξύ Αθηναίων και Πελοποννησίων. [1.112.2] Οι Αθηναίοι δεν έκαναν πια εκστρατείες εναντίον Ελλήνων, αλλά έστελναν εναντίον της Κύπρου διακόσια καράβια, δικά τους και συμμαχικά, με στρατηγό τον Κίμωνα. [1.112.3] Εξήντα από τα καράβια αυτά πήγαν στην Αίγυπτο από όπου ζητούσε βοήθεια ο Αμυρταίος που βασίλευε στην περιοχή των βάλτων. Τα άλλα πολεμικά πολιόρκησαν το Κίτιον. [1.112.4] Αλλά ο θάνατος του Κίμωνος και η πείνα τούς ανάγκασε να φύγουν από το Κίτιο. Ενώ έπλεαν κοντά στην Σαλαμίνα της Κύπρου, έδωσαν μάχη, σε στεριά και θάλασσα εναντίον των Φοινίκων, των Κιλίκων και των Κυπρίων. Νίκησαν και στις δύο μάχες και γύρισαν πίσω μαζί με τα πολεμικά που είχαν επιστρέψει από την Αίγυπτο. [1.112.5] Μετά απ᾽ αυτά οι Λακεδαιμόνιοι άρχισαν τον πόλεμο που ονομάζεται ιερός. Κυρίεψαν το μαντείο των Δελφών και το παραδώσαν στους Δελφίους. Αλλά μόλις έφυγαν, οι Αθηναίοι έκαναν μια επιδρομή, κυρίεψαν το μαντείο και το παραδώσαν πάλι στους Φωκείς.
[1.113.1] Αρκετόν καιρό αργότερα, επειδή οι Βοιωτοί εξόριστοι είχαν την εξουσία τους τον Ορχομενό, την Χαιρώνεια και μερικά άλλα μέρη της Βοιωτίας, οι Αθηναίοι, για τους οποίους οι πολιτείες αυτές ήσαν εχθρικές εστίες, έκαναν εκστρατεία εναντίον τους με χίλιους δικούς τους οπλίτες και με συμμαχικό στρατό. Στρατηγός ήταν ο Τολμίδης του Τολμαίου. Κυρίεψαν τνη Χαιρώνεια, υποδούλωσαν τον πληθυσμό και έφυγαν αφήνοντας φρουρά. [1.113.2] Ενώ πεζοπορούσαν, τους χτύπησαν κοντά στην Κορώνεια οι εξόριστοι Βοιωτοί που ήσαν στον Ορχομενό μαζί με τους Λοκρούς και τους εξορίστους από την Εύβοια και άλλους που είχαν τα ίδια φρονήματα. Νίκησαν στην μάχη και μερικούς Αθηναίους τους σκότωσαν, ενώ άλλους τους έπιασαν αιχμαλώτους. [1.113.3] Τότε οι Αθηναίοι εγκαταλείψαν την Βοιωτία με συνθήκη που τους έδινε πίσω τους αιχμαλώτους. [1.113.4] Οι εξόριστοι Βοιωτοί γύρισαν στις πολιτείες τους και ολόκληρη η Βοιωτία έγινε πάλι αυτόνομη.
[1.114.1] Λίγο αργότερα, η Εύβοια επαναστάτησε εναντίον των Αθηναίων και, ενώ ο Περικλής είχε κιόλας περάσει εκεί με στρατό, τον πληροφόρησαν ότι επαναστάτησαν τα Μέγαρα, ότι οι Πελοποννήσιοι πρόκειται να κάνουν εισβολή στην Αττική και ότι οι Μεγαρείς είχαν σφάξει την Αθηναϊκή φρουρά εκτός από τους οπλίτες που είχαν καταφύγει στην Νίσαια. Οι Μεγαρείς, για να επαναστατήσουν, είχαν ζητήσει την βοήθεια της Κορίνθου, της Σικυώνος και της Επιδαύρου. Ο Περικλής γύρισε γρήγορα πίσω με τον στρατό από την Εύβοια. [1.114.2] Οι Πελοποννήσιοι, με αρχηγό τον Πλειστοάνακτα του Παυσανίου, βασιλέα της Σπάρτης, έκαναν εισβολή στην Αττική και λεηλάτησαν την Ελευσίνα και το Θριάσιο, αλλά δεν προχώρησαν περισσότερο και γύρισαν πίσω. [1.114.3] Τότε οι Αθηναίοι πέρασαν πάλι στην Εύβοια, με τον Περικλή αρχηγό, και υποτάξαν όλο το νησί. Έκαναν συνθήκες με όλες τις άλλες πολιτείες της Εύβοιας εκτός από την Εστιαία, από όπου ανάγκασαν τους κατοίκους να φύγουν κι έστειλαν δικούς τους αποίκους.
[1.115.1] Λίγο μετά την επιστροφή του στρατού τους από την Εύβοια, οι Αθηναίοι έκαναν τριαντάχρονες σπονδές με τους Λακεδαιμονίους και τους συμμάχους τους και τους έδωσαν πίσω την Νίσαια, τις Πηγές, την Τροιζήνα και την Αχαΐα, δηλαδή όσα εδάφη της πελοποννησιάκης συμμαχίας είχαν, έως τότε, οι Αθηναίοι στην κατοχή τους.