[54] Αλλά τί είναι τούτο; Δεν είναι αυτός ο Θρασυκλής ο φιλόσοφος; Σίγουρα δεν είναι άλλος. Άπλωσε λοιπόν τη γενειάδα του, ύψωσε τα φρύδια και όλος καμάρι έρχεται με βλέμμα τρομερό, τα μαλλιά ορθωμένα σαν πραγματικός Βοριάς ή Τρίτων, όπως τους ζωγράφισε ο Ζεύξης. Αυτός ο ευπρεπής στην εμφάνιση, ο κόσμιος στο βάδισμα και σοβαρός στο ντύσιμο από το πρωί αρχίζει και λέει μύρια όσα για την αρετή, κατηγορώντας εκείνους που χαίρονται την ηδονή και επαινώντας την ολιγάρκεια. Από την ώρα όμως που λούζεται και καταφθάνει στο δείπνο και ο υπηρέτης τού προσφέρει το μεγάλο κρασοπότηρο —χαίρεται πιο πολύ το ανέρωτο κρασί— θαρρείς και ήπιε το νερό της Λήθης, παρουσιάζεται τελείως αντίθετος από τις πρωινές εκείνες διδαχές του. Αρπάζει σαν περδικογέρακο μπρος από τους άλλους το φαγητό και σπρώχνει το διπλανό του, με πασαλειμμένα τα γένια και φέρσιμο σκύλου· σκύβει στις γαβάθες σαν να περιμένει να βρει μέσα σ᾽ αυτές την αρετή, σκουπίζει με το δάχτυλο καλά τις κούπες, ώστε να μην αφήσει ούτε στάλα σάλτσα. [55] Πάντα μεμψιμοιρεί, και αν ακόμα πάρει ολόκληρη την πίτα και το χοιρίδιο μόνος του, καύχημα της λαιμαργίας και της αχορτασιάς. Μέθυσος και έκλυτος όχι μόνο ώς το σημείο του τραγουδιού και του χορού, μα φτάνοντας και στη βρισιά και στο θυμό. Επιπλέον λέει λόγια πολλά την ώρα του πιοτού, τότε προπάντων για σωφροσύνη και ευπρέπεια. Και αυτά τα λέει, ενώ το ανέρωτο κρασί τον έχει πια καταντήσει στα χάλια του και τραυλίζει γελοία. Και έπειτα κάνει εμετό. Τέλος μερικοί τον σηκώνουν και τον βγάζουν έξω από το συμπόσιο, ενώ κρατά με τα δυο του χέρια την αυλητρίδα. Όμως και ξεμέθυστος σε κανένα δε θα παραχωρούσε τα πρωτεία της ψευτιάς, της θρασύτητας και φιλαργυρίας. Αλλά και από τους κόλακες είναι ο πρώτος και ευκολότατα επιορκεί· η απάτη πάει μπροστά του και η αναισχυντία τον ακολουθεί· γενικά είναι ένα πάνσοφο πράγμα, από κάθε πλευρά σωστό και ποικιλοτρόπως τέλειο. Θα κλάψει λοιπόν γρήγορα, και αυτός, μια και είναι χρηστός. Τί συμβαίνει; Μπα, μπα χρόνια να δούμε το Θρασυκλή.