ΕΡΜΗΣ
[29] Δεν ξέρω, Πλούτε, πώς είσαι τόσο λείος και γλιστερός και δυσκολοκράτητος, έτοιμος να διαφεύγεις. Πώς δεν έχεις καμιά σταθερή λαβή, μα ξεγλιστράς, όπως τα χέλια και τα φίδια, δεν το καταλαβαίνω. Απεναντίας η Πενία είναι σαν την κόλλα και ευκολόπιαστη, με μύρια αγκίστρια σε όλο της το σώμα, έτσι που να σκαλώνουν αμέσως όσοι την πλησιάζουν και να μην μπορούν εύκολα να ξεφύγουν. Μα μες στη φλυαρία μας μάς ξέφυγε κάτι το σοβαρό.
ΠΛΟΥΤΟΣ
Ποιό πράγμα;
ΕΡΜΗΣ
Να πάρουμε μαζί μας το Θησαυρό, που προπάντων χρειαζόμαστε.
ΠΛΟΥΤΟΣ
[30] Όσο γι᾽ αυτό μην ανησυχείς. Πάντοτε, όταν ανεβαίνω σε σας, τον αφήνω στη γη και τον εξορκίζω να κλείσει την πόρτα και να μείνει μέσα. Να μην ανοίξει σε κανέναν, αν δεν ακούσει τη φωνή μου.
ΕΡΜΗΣ
Λοιπόν πατούμε πια στην Αττική. Πιάσε με από τη χλαμύδα και ακολούθα με, ώσπου να φτάσω στο κτήμα.
ΠΛΟΥΤΟΣ
Καλά κάνεις, Ερμή, που με κρατάς και με οδηγείς, γιατί, αν με εγκαταλείψεις, εκεί που τριγυρίζω, ίσως πέσω πάνω σε κανέναν Υπέρβολο ή Κλέωνα. Αλλά τί θόρυβος είναι αυτός; Θαρρείς και χτυπάει σίδερο πάνω σε πέτρα.
ΕΡΜΗΣ
[31] Αυτός ο Τίμων σκάβει εδώ κοντά ένα ορεινό χωραφάκι και κακοτράχαλο. Μπα, μπα, και η Πενία είναι εκεί και ο Κόπος, η Καρτερία και η Σοφία και η Ανδρεία, και όλος εκείνος ο συρφετός που υπηρετεί το Λιμό, όλοι τους πολύ πιο γενναίοι από τους δικούς σου σωματοφύλακες.
ΠΛΟΥΤΟΣ
Τότε γιατί δε φεύγουμε αμέσως, Ερμή; Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε σε άνθρωπο που τον προστατεύει τόσο στράτευμα.
ΕΡΜΗΣ
Άλλη είναι η απόφαση του Δία. Λοιπόν ας μη φοβηθούμε.