[3.2.1] Ύστερα από τις επιτυχίες του —είχε καταλάβει εννιά πόλεις σ᾽ οχτώ μέρες— ο Δερκυλίδας έψαχνε τρόπο ώστε μήτε να περάσει τον χειμώνα σε φιλικό έδαφος και να γίνει βάρος στους συμμάχους όπως ο Θίβρων, μήτε όμως και ν᾽ αφήσει τον Φαρνάβαζο, με τη σιγουριά που του ᾽δινε η υπεροχή του ιππικού του, να λεηλατεί τις ελληνικές πόλεις. Έστειλε λοιπόν να τον ρωτήσει τί προτιμάει — ειρήνη ή πόλεμο; Ο Φαρνάβαζος, πιστεύοντας ότι η Αιολίδα αποτελούσε πια οχυρό ορμητήριο κι απειλούσε τη Φρυγία, όπου είχε ο ίδιος την έδρα του, διάλεξε ανακωχή.
[3.2.2] Μετά απ᾽ αυτά ο Δερκυλίδας πήγε να περάσει τον χειμώνα στη Θράκη της Βιθυνίας· τούτο δεν πολυστενοχώρησε τον Φαρνάβαζο, που βρισκόταν συχνά σε πόλεμο με τους Βιθυνούς. Το μεγαλύτερο διάστημα ο Δερκυλίδας λεηλατούσε ανενόχλητος τη Βιθυνία κι είχε άφθονα τα εφόδια. Αργότερα ωστόσο του ήρθαν σύμμαχοι από την αντικρινή όχθη, σταλμένοι από τον Σεύθη, κάπου διακόσιοι Οδρύσες ιππείς και τριακόσιοι πελταστές· αυτοί έστησαν περιφραγμένο στρατόπεδο περίπου είκοσι στάδια μακριά από το ελληνικό, ζήτησαν από τον Δερκυλίδα οπλίτες για να το φυλάνε κι άρχισαν να βγαίνουν για πλιάτσικο και να μαζεύουν πολλούς αιχμαλώτους και λάφυρα. [3.2.3] Είχε κιόλας γεμίσει το στρατόπεδό τους από δαύτα, όταν οι Βιθυνοί, μαθαίνοντας πόσοι έλειπαν έξω απ᾽ αυτό και πόσους Έλληνες είχαν αφήσει να το φρουρούν, συγκέντρωσαν πολλούς πελταστές κι ιππείς και τα ξημερώματα έκαναν επίθεση εναντίον των οπλιτών, που ήταν καμιά διακοσαριά. Σαν έφτασαν κοντά άρχισαν να τους χτυπάνε, άλλοι με δόρατα κι άλλοι μ᾽ ακόντια. Οι οπλίτες πάλι πληγώνονταν και σκοτώνονταν δίχως να μπορούν ν᾽ αμυνθούν, κλεισμένοι καθώς ήταν στο περίφραγμα που είχε ύψος ανθρώπου· γκρέμισαν λοιπόν την ίδια τους την οχύρωση κι έκαναν αντεπίθεση. [3.2.4] Όπου όμως εξορμούσαν, οι άλλοι οπισθοχωρούσαν —εύκολο ήταν σε πελταστές ν᾽ αποφεύγουν οπλίτες— και τους χτυπούσαν μ᾽ ακόντια από τα δύο πλάγια, σκοτώνοντας πολλούς σε κάθε έξοδό τους· τους υπόλοιπους τους αποτέλειωσαν μ᾽ ακόντια σαν μαντρωμένα ζώα. Σώθηκαν, είν᾽ αλήθεια, καμιά δεκαπενταριά κι έφτασαν στο ελληνικό στρατόπεδο — κι αυτοί όμως μονάχα επειδή το ᾽σκασαν μόλις κατάλαβαν τί γινόταν και ξεγλίστρησαν την ώρα της μάχης χωρίς να τους δώσουν σημασία οι Βιθυνοί. [3.2.5] Τούτοι τέλειωσαν γρήγορα ό,τι είχαν να κάνουν: σκότωσαν τους Οδρύσες που φύλαγαν τις σκηνές, πήραν όλα τα λάφυρα κι έφυγαν· μόλις το ᾽μαθαν οι Έλληνες κι έτρεξαν να βοηθήσουν, δεν βρήκαν στο στρατόπεδο παρά μόνο γυμνά πτώματα. Όταν πάλι γύρισαν οι Οδρύσες, έθαψαν τους νεκρούς τους, ήπιαν πολύ κρασί στη μνήμη τους κι οργάνωσαν ιπποδρομία· κατόπιν, στρατοπεδευμένοι αυτή τη φορά με τους Έλληνες, βάλθηκαν ξανά να ρημάζουν τη Βιθυνία με φωτιά και σίδερο.
[398 π.Χ.]
[3.2.6] Με την αρχή της άνοιξης ο Δερκυλίδας άφησε τη Βιθυνία και πήγε στη Λάμψακο. Εκεί τον συνάντησαν ο Άρακος, ο Ναυβάτης κι ο Αντισθένης, σταλμένοι από τις αρχές της Λακεδαίμονος για να μελετήσουν γενικά την κατάσταση στην Ασία και για να πουν του Δερκυλίδα να μείνει αρχηγός και τον επόμενο χρόνο. Είχαν κι εντολή από τους εφόρους, είπαν, να συνάξουν τους στρατιώτες και να τους διαβιβάσουν αποδοκιμασία για όσα έκαναν πρωτύτερα, αλλά και συγχαρητήρια γιατί τώρα δεν κάνουν καμιά παρανομία· είχαν ακόμη να τους ανακοινώσουν ότι μελλοντικά δεν θα τους επιτραπεί να παρανομούν, ενώ αν φερθούν δίκαια προς τους συμμάχους θα τους επαινέσουν. [3.2.7] Όταν τα ᾽παν αυτά στη σύναξη των στρατιωτών, τους αποκρίθηκε ο αρχηγός των αλλοτινών μισθοφόρων του Κύρου: «Μα εμείς, Λακεδαιμόνιοι, είμαστε οι ίδιοι με πέρσι — άλλον αρχηγό όμως είχαμε τότε κι άλλον έχουμε τώρα. Μόνοι σας λοιπόν μπορείτε να κρίνετε για ποιό λόγο άλλοτε κάναμε παραπτώματα και τώρα δεν κάνουμε».
[3.2.8] Την ώρα που οι απεσταλμένοι της Σπάρτης βρίσκονταν στην ίδια σκηνή με τον Δερκυλίδα, κάποιος από την ακολουθία του Αράκου θύμισε ότι είχαν αφήσει στη Λακεδαίμονα πρέσβεις των Χερσονησιωτών, που δήλωναν ότι δεν μπορούσαν πια να καλλιεργήσουν τη Χερσόνησο επειδή την καταλήστευαν οι Θράκες — ενώ αν χτιζόταν ένα προστατευτικό τείχος από τη μια θάλασσα ώς την άλλη θα υπήρχε άφθονη κι εύφορη γη να καλλιεργήσουν κι αυτοί κι όσοι Λακεδαιμόνιοι ήθελαν. Για τούτο, είπαν οι απεσταλμένοι, δεν θα τους παραξένευε αν η πόλη έστελνε κάποιον Λακεδαιμόνιο, με στρατό, γι᾽ αυτόν τον σκοπό.
[3.2.9] Ακούγοντάς τα αυτά ο Δερκυλίδας δεν τους είπε τί είχε στον νου του, παρά τους έστειλε να πάνε στην Έφεσο περνώντας από τις ελληνικές πόλεις: τον ευχαριστούσε ότι θα τις έβλεπαν να απολαμβάνουν ειρήνη κι ευημερία. Όταν αυτοί ξεκίνησαν, ο Δερκυλίδας, ξέροντας τώρα ότι θα ᾽μενε αρχηγός, έστειλε ξανά να ρωτήσει τον Φαρνάβαζο αν προτιμούσε να ᾽χουν ειρήνη, όπως τον χειμώνα, ή πόλεμο. Ο Φαρνάβαζος διάλεξε και πάλι ανακωχή. Τότε ο Δερκυλίδας, που μ᾽ αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε ειρήνη και για τις τριγύρω πόλεις, πέρασε με τον στρατό του από τον Ελλήσποντο στην ευρωπαϊκή όχθη και διασχίζοντας τις φιλικές περιοχές της Θράκης —τον φιλοξένησε ο Σεύθης— έφτασε στη Χερσόνησο.
[3.2.10] Εκεί διαπίστωσε πως υπήρχαν έντεκα δώδεκα πόλεις και πρώτης τάξεως γη, που τη ρήμαζαν όμως —όπως ακριβώς του ᾽χαν πει— οι Θράκες. Μετρώντας τον ισθμό βρήκε πως είχε πλάτος τριάντα εφτά στάδια· τότε, χωρίς να χάσει καιρό, έκανε θυσία κι άρχισε να κατασκευάζει τείχος, μοιράζοντας τη δουλειά στις μονάδες με την υπόσχεση ότι θα ᾽δινε βραβεία σ᾽ εκείνους που πρώτοι θα τέλειωναν το κομμάτι τους, και στους άλλους ανάλογα με την επίδοσή τους. Μ᾽ αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσε το τείχος —που ᾽χε αρχίσει μόλις την άνοιξη— πριν τελειώσει το καλοκαίρι· το ᾽χτισε έτσι που να κλείνει μέσα του έντεκα πόλεις, πολλά λιμάνια, πολλή και καλή γη για σπορά και πολλές φυτείες, καθώς και πάμπολλους θαυμάσιους βοσκότοπους για κάθε λογής ζώα. [3.2.11] Αφού τα ᾽κανε όλ᾽ αυτά, ξαναπέρασε αντίκρυ στην Ασία.
[397 π.Χ.]
Καθώς επισκοπούσε την κατάσταση των πόλεων, ο Δερκυλίδας είδε ότι όλα πήγαιναν καλά, με μιαν εξαίρεση: εξόριστοι από τη Χίο κατείχαν τον Αταρνέα, οχυρή τοποθεσία απ᾽ όπου έκαναν εξορμήσεις και καταλήστευαν την Ιωνία, ζώντας από τη λεηλασία. Σαν έμαθε πως είχαν πολύ στάρι, στρατοπέδευσε τριγύρω τους και τους πολιόρκησε. Σ᾽ οχτώ μήνες τους ανάγκασε να συνθηκολογήσουν· τότε διόρισε τον Δράκοντα τον Πελληνέα διοικητή του φρουρίου, το γέμισε με κάθε λογής εφόδια για να το ᾽χει ως βάση όποτε ερχόταν εκεί, και στη συνέχεια πήγε στην Έφεσο, που απέχει τρεις μέρες από τις Σάρδεις.