[9.36.1] Αυτός λοιπόν ο Τισαμενός, που συνόδευε τους Σπαρτιάτες, εκτελούσε χρέη μάντη για τους Έλληνες στο στρατόπεδο των Πλαταιών. Και οι θυσίες έδιναν καλά προγνωστικά στους Έλληνες, αν κρατούσαν άμυνα, όχι όμως αν διάβαιναν τον Ασωπό κι έκαναν αυτοί την αρχή στις εχθροπραξίες.
[9.37.1] Επίσης για τον Μαρδόνιο οι θυσίες δεν έδιναν καλά προγνωστικά, αν έσπευδε ν᾽ αρχίσει αυτός τη μάχη, αν όμως κρατούσε άμυνα, και γι᾽ αυτόν καλά. Γιατί κι αυτός θυσίαζε με τον τρόπο των Ελλήνων, έχοντας στην ακολουθία του τον μάντη Ηγησίστρατο, που καταγόταν από την Ηλεία κι ήταν ο πιο αξιόλογος ανάμεσα στους Τελλιάδες, αυτόν που πριν απ᾽ αυτά τα γεγονότα οι Σπαρτιάτες τον συνέλαβαν και τον έριξαν στα δεσμά με σκοπό να τον θανατώσουν, γιατί είχαν πάθει πολλά κι ανυπόφορα απ᾽ αυτόν. [9.37.2] Κι αυτός, καθώς τον έζωνε τούτη η συμφορά, στον αγώνα του να σώσει τη ζωή του, προτιμώντας να πάθει πολλά και οδυνηρά παρά να θανατωθεί, έκανε έναν άθλο που ξεπερνά κάθε περιγραφή. Δηλαδή, δεμένος πια σε ξύλινο δόκανο ενισχυμένο με σιδεριές, εξασφάλισε μαχαίρι —με ποιόν άραγε τρόπο έφτασε στα χέρια του;— κι αμέσως έβαλε σ᾽ εκτέλεση μια πράξη που χρειάστηκε πρωτάκουστη τόλμη: γιατί, αφού υπολόγισε πόσο χρειάζεται να κόψει απ᾽ το πέλμα του για να βγει το υπόλοιπο απ᾽ το δόκανο, έκοψε αυτό που περίσσευε. [9.37.3] Κι αφού έκανε αυτά, καθώς τον φρουρούσαν δεσμοφύλακες, άνοιξε τρύπα στον τοίχο κι απέδρασε στην Τεγέα· τις νύχτες έκανε πορεία και τις μέρες βυθιζόταν σε δάσος και κοιμόταν στο ύπαιθρο, έτσι ώστε, ενώ οι Λακεδαιμόνιοι πανστρατιά τον αναζητούσαν, το τρίτο βράδυ έφτασε στην Τεγέα, κι οι άλλοι έμειναν άναυδοι με την τόλμη του, βλέποντας το κομμάτι απ᾽ το πέλμα πεταμένο καταγής και μη μπορώντας να βρουν τον ίδιο. [9.37.4] Τότε λοιπόν μ᾽ αυτό τον τρόπο ξέφυγε απ᾽ τους Λακεδαιμονίους και κατέφυγε στην Τεγέα, που εκείνη την εποχή οι σχέσεις της με τη Σπάρτη δεν ήταν καθόλου φιλικές· κι όταν έγινε καλά, εφοδιάστηκε με ξυλοπόδαρο κι εκδήλωνε απροσχημάτιστα την έχθρα του στους Λακεδαιμονίους. Πάντως τελικά δεν του βγήκε σε καλό η έχθρα που κόχλαζε μέσα του για τους Λακεδαιμονίους· γιατί, ενώ ασκούσε τη μαντική του στη Ζάκυνθο, έπεσε στα χέρια τους και θανατώθηκε.
[9.38.1] Λοιπόν ο θάνατος βρήκε τον Ηγησίστρατο μετά απ᾽ τα Πλαταϊκά· τότε όμως στις όχθες του Ασωπού προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον Μαρδόνιο με μεγάλο μισθό έκανε θυσίες κι έδειχνε ζήλο, παρακινημένος κι από το μίσος στους Λακεδαιμονίους κι απ᾽ την πλεονεξία. [9.38.2] Καθώς όμως οι θυσίες δεν έδιναν ενθαρρυντικά προγνωστικά για πόλεμο ούτε στους ίδιους τους Πέρσες ούτε στους Έλληνες που βρίσκονταν στο στρατόπεδό τους (γιατί κι αυτοί είχαν, με δικά τους έξοδα, μάντη, τον Ιππόμαχο, πολίτη της Λευκάδας), κι από την άλλη οι Έλληνες συνέρρεαν και γίνονταν ολοένα και περισσότεροι, ο Τιμαγενίδας, ο γιος του Έρπυος, πολίτης των Θηβών, συμβούλευσε τον Μαρδόνιο να φρουρήσει τα περάσματα του Κιθαιρώνα, λέγοντας πως δεν περνά μέρα που να μη συρρέουν οι Έλληνες και πως θα βάλει στο χέρι τους πολλούς.
[9.39.1] Κι είχαν περάσει κιόλας οχτώ μέρες που οι αντίπαλοι ήταν παραταγμένοι ο ένας απέναντι στον άλλο, όταν εκείνος έδωσε αυτή τη συμβουλή στον Μαρδόνιο. Κι αυτός βρήκε σωστή την παραίνεση και, μόλις έπεσε η νύχτα, στέλνει το ιππικό στα περάσματα του Κιθαιρώνα που βγάζουν στη χώρα των Πλαταιέων, στο σημείο που οι Βοιωτοί αποκαλούν Τρεις Κεφαλές, ενώ οι Αθηναίοι Δρυός Κεφαλές. [9.39.2] Και η αποστολή των ιππέων δεν πήγε στα χαμένα· γιατί πιάνουν πεντακόσια υποζύγια που μόλις πάτησαν στην πεδιάδα φορτωμένα με τρόφιμα από την Πελοπόννησο για το στρατό, και τους αγωγιάτες που τα συνόδευαν. Κι αφού έβαλαν στο χέρι τους αυτό το κυνήγι οι Πέρσες, σκότωναν άσπλαχνα ανθρώπους και υποζύγια, χωρίς διάκριση. Κι όταν χόρτασαν σκοτωμό, τα υπόλοιπα υποζύγια τα έβαλαν στη μέση και τα σαλαγούσαν, για τον Μαρδόνιο, προς το στρατόπεδο.
[9.40.1] Ύστερ᾽ απ᾽ αυτή την επιχείρηση, άφησαν να περάσουν άλλες δυο μέρες, καθώς κανένας απ᾽ τους δυο δεν αναλάμβανε πρωτοβουλία για μάχη· γιατί οι βάρβαροι έκαναν προέλαση ώς τις όχθες του Ασωπού, προκαλώντας τους Έλληνες, αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διάβαιναν τον ποταμό. Όμως το ιππικό του Μαρδονίου συνεχώς έκανε επελάσεις και παρενοχλούσε τους Έλληνες· γιατί οι Θηβαίοι, έτσι που ο μηδισμός τους δεν είχε όρια, καταπιάστηκαν με ζήλο με τον πόλεμο και, πάντοτε μπροστά, οδηγούσαν τη φάλαγγα ώσπου να έρθουν στα χέρια· αποκεί και πέρα έδιναν τη θέση τους στους Πέρσες και τους Μήδους που παρουσίαζαν λαμπρά δείγματα της πολεμικής αρετής τους.