Κι εκείνες με το βάδισμα πόχει δειλή τρυγόνα
πηγαίναν ολοπρόθυμες να σώσουν τους Αργείους·
780αλλ᾽ ότε εις μέρος έφθασαν που ᾽σαν πολλοί και ανδρείοι
συμπυκνωμένοι ολόγυρα του τρομερού Διομήδη,
οπού στην όψιν όμοιαζαν λεόντων ωμοφάγων,
ή αγριοχοίρων φοβερών που αδάμαστά ᾽χουν στήθη,
εστάθη αυτού κι εκραύγασεν η Ήρα η λευκοχέρα,
785με την φωνήν του Στέντορος που χάλκιν᾽ είχε στόμα·
κι εφώναζ᾽ όσο δεν μπορούν άνδρες ομού πενήντα:
«Αίσχος, Αργείοι θαυμαστοί στην όψιν, αλλ᾽ αχρείοι·
στον πόλεμον όσο έρχονταν ο θείος Αχιλλέας,
την πύλην την Δαρδανικήν δεν διάβαιναν οι Τρώες
790ποτέ· τόσο της λόγχης του το βάρος ετρομάζαν·
τώρ᾽ απ᾽ την πόλιν τους μακράν σάς πολεμούν στα πλοία».
Αυτά ᾽πε· και όλων των ανδρών εμψύχωσε το στήθος.
Και στον Τυδείδην έδραμεν η γλαυκομάτ᾽ Αθήνη
και αυτού σιμά στ᾽ αμάξι του τον ήβρε να δροσίζει
795το λάβωμα που του άνοιξε το βέλος του Πανδάρου·
τον έκαιεν ο ίδρωτας απ᾽ τον πλατύν ζωστήρα
της κυκλωτής ασπίδος του· κι είχε βαρύ το χέρι·
και τον ζωστήρα εσήκωσε κι εσφόγγιζε το αίμα·
και τον ζυγόν των ίππων του πιάν᾽ η θεά και λέγει:
800«Υιόν που ολίγον του ᾽μοιασεν εγέννησε ο Τυδέας.
Ήτ᾽ ο Τυδέας μαχητής, αν και μικρός το σώμα·
και ότ᾽ εγώ τον ᾽μπόδιζα να δείξει την ανδρειά του
εις τον καιρόν που μηνυτής επήγεν εις τες Θήβες
μόνος μακράν των Αχαιών στα πλήθη των Καδμείων,
805να ησυχάζει του ᾽λεγα στην τράπεζαν μαζί τους.
Και αυτός οπού ᾽χε την ψυχήν ως πρότερα γενναίαν,
προκάλεσε κι ενίκησε τ᾽ αγόρια των Καδμείων
ευκόλως· ότι βοηθός ευρέθην στο πλευρό του.
Και ομοίως συ μ᾽ έχεις κοντά και σε περιφυλάγω
810και σε κεντώ με προθυμιά να κυνηγείς τους Τρώας.
Αλλ᾽ ή ο κόπος ο βαρύς σού μούδιασε τα μέλη
ή φόβος σ᾽ απονέκρωσε και γόνος του Οινείδη
Τυδέως του πολεμικού τωόντι συ δεν είσαι».
Εκείνης τότε απάντησεν ο δυνατός Διομήδης:
815«Καλώς γνωρίζω σε, θεά, σεπτή του Δία κόρη,
όθεν προθύμως θα σου ειπώ, χωρίς το ουδέν να κρύψω.
Ο κόπος δεν μ᾽ εμούδιασεν, ούτε ποσώς ο φόβος,
αλλ᾽ ενθυμούμαι ακόμη εγώ τι μόχεις παραγγείλει·
μ᾽ εμπόδιζες άλλους θεούς στην μάχην ν᾽ αντικρίσω·
820αλλά την κόρην του Διός, στον πόλεμον αν έλθει,
την Αφροδίτην μου ᾽λεγες με λόγχῃν να κτυπήσω.
Δια τούτο ατός μου ανάμερα καθίζω και των άλλων
Αργείων είπα να σταθούν εδώ συγκεντρωμένοι,
ότι τον Άρην αρχηγόν στην μάχην τώρα βλέπω».
825Τότε η Γλαυκόφθαλμη θεά του απάντησε και του ᾽πε:
«Ω της καρδιάς μου αγαπητέ Τυδείδη, δια την ώραν
τον Άρην συ μη φοβηθείς μήτε των αθανάτων
κανέναν· αφού βοηθός σου είμαι· κι έλα σπρώξε
τα στερεόποδ᾽ άλογα στον Άρην εναντίον
830και κτύπα τον από κοντά, σέβας ποσώς μην έχεις
στον μανιακόν, τον πάγκακον, τον άστατον, που πρώτα
της Ήρας έλεγε κι εμού πως θέλει πολεμήσει
τους Τρώας τάχα και βοηθός θα γίνει των Αργείων,
και τώρα τα λησμόνησε κι επήγε με τους Τρώας».
835Και με το χέρι ετράβηξε τον Σθένελον και τούτος
από τ᾽ αμάξι επήδησε και ανέβηκε αναμμένη
στον θρόνον η Αθηνά σιμά στον θεϊκόν Τυδείδην.
Από το βάρος βρόντησε το δρύινον αξόνι,
ότ᾽ είχε επάνω τρομεράν θεάν κι εξαίσιον άνδρα.
840Την μάστιγα, τους χαλινούς έχ᾽ η θεά και σπρώχνει
τα στερεόποδ᾽ άλογα στον Άρη εναντίον,
εκεί που τον θεόρατον Περίφαντα Οχησίδην
εγύμνωνε, των Αιτωλών εξαίσιον πολεμάρχον.
Τότε, να γίνει αόρατη στον ανδροφόνον Άρη,
845στου Άδη εκρύφθη η θεά την περικεφαλαία.