ΧΟΡ. Σ᾽ εσένα βασιλιά ταιριάζει, αν λέει τίποτα σωστό,
να το μάθεις κι εσύ πάλιν απ᾽ αυτόν· γιατί κι οι δυο μιλήσατε καλά.
ΚΡΕ. Εμείς που ᾽μαστε τόσων χρονών, θα μάθομε τώρα να κρίνομεν
από έναν τόσον δα;
ΑΙΜ. Δεν λέω τίποτα άδικο· κι αν είμαι νέος εγώ,
μην κοιτάς τα χρόνια μου περισσότερο παρά τα έργα μου.
730ΚΡΕ. Έργα σου λες να τιμάς που κάνουν τ᾽ άπρεπα;
ΑΙΜ. Μα ούτε θα ᾽λεγα εγώ ποτέ να σεβασθείτε τους κακούς.
ΚΡΕ. Μήπως τέτοι᾽ αρρώστια δεν είναι που ᾽παθε κι αυτή;
ΑΙΜ. Δεν το λέει σ᾽ αυτή τη Θήβα μέσα ολάκερος λαός.
ΚΡΕ. Ώστε οι πολίτες θα μας πουν τί πρέπει να προστάζουμε;
ΑΙΜ. Βλέπεις που το είπες τώρ᾽ αυτό σαν να ᾽σουν πολύ νέος;
ΚΡΕ. Για άλλον ή για μένα έχω να ᾽μ᾽ άρχοντας της χώρας;
ΑΙΜ. Πολιτεία δεν είν᾽ όποια ενός είναι μονάχα.
ΚΡΕ. Τί, για δική του δεν περνά κείνου που βασιλεύει;
ΑΙΜ. Ωραία θα βασίλευες μονάχος στην ερημία.
740ΚΡΕ. Αυτός, καθώς φαίνεται, είναι με τη γυναίκα ένα.
ΑΙΜ. Αν λες γυναίκα εσένα, ναι, γιατί για σέ φροντίζω.
ΚΡΕ. Α! παλιάνθρωπε, μένα δικάζεις, τον πατέρα;
ΑΙΜ. Επειδή σε βλέπω που λαθεύεις και όχι δίκαια.
ΚΡΕ. Λαθεύω επειδή σέβομαι του θρόνου μου τα δίκαια.
ΑΙΜ. Δεν τα σέβεσαι, αφού των θεών της τιμές πατείς.
ΚΡΕ. Ω, βρόμικη ψυχή, να είναι αποκάτω από τη γυναίκα!
ΑΙΜ. Δεν θα με δεις ποτέ σου να ξεπέσω στα αισχρά.
ΚΡΕ. Και όμως τα λόγια όλα σου αυτά για κείνην είναι.
ΑΙΜ. Και για σένα και για μένα και για του Άδη τους θεούς.
ΚΡΕ. Αφού είσαι κλοτσοσκούφι μιας γυναίκας, μη με σκοτίζεις.
ΑΙΜ. Εσύ θέλεις να λες και, ενώ λες, να μην ακούς.
750ΚΡΕ. Αυτήνα ζωντανή ποτέ σου γυναίκα δεν θα πάρεις.
ΑΙΜ. Τότε θα πεθάνει, και πεθαίνοντας κι άλλον μαζί παίρνει.
ΚΡΕ. Και με φοβέρες ακόμα εδώ μου ᾽ρχεσαι αναιδή;
ΑΙΜ. Φοβέρα το λες ν᾽ αντιμιλάει κανείς σε λόγια του αέρα;
ΚΡΕ. Θα κλάψεις για να βάλεις γνώση, συ που είχες αντίς μυαλό αέρα.
ΑΙΜ. Αν πατέρας μου δεν ήσουν, θα ᾽λεγα πως δεν έχεις εσύ τα λογικά σου.
ΚΡΕ. Αλήθεια. Α, τότε, μά τον Όλυμπο, μάθε πως δεν θα το χαρείς,
που μ᾽ έβρισες εμένα.
(προς τους δούλους)
760Πήγαινε, φέρε κείνη τη σιχαμένη· με τα μάτια του να την ιδεί
τώρα εδώ μπροστά του να πεθάνει, στο πλάι του γαμπρού.
ΑΙΜ. Για μένα όχι, μη το θαρρείς αυτό ποτέ.
Ούτε μπροστά μου θα πεθάνει, ούτε κι εσύ θα με ξαναϊδείς
άλλη φορά στα μάτια σου, παρά με τους φίλους σου,
όσοι το θέλουν, κάνε τον τρελό.

ΚΟΡ. Ω βασιλιά, είναι λογικό κι εσύ απ᾽ αυτόν να μάθεις
αν λέγει τίποτε σωστό, κι εκείνος από σένα·
γιατί καλά μιλήσατε, πρέπει να πω, κι οι δυο σας.
ΚΡΕ. (με θυμό)
Βέβαια, στην ηλικία μου, θα μάθω φρονιμάδα
από έν᾽ ανήλικο παιδί! ΑΙΜ. Μα τίποτε όχι δίκιο.
Κι αν είμαι νέος κι ανήλικος, δεν πρέπει να ξετάζεις
τα χρόνια περισσότερο ποτέ παρά τα έργα.
730ΚΡΕ. Έργο το λες να σέβεσαι κι όσους παρανομούνε;
ΑΙΜ. Ποτέ να σέβεσαι κακούς δεν θα παρακινούσα.
ΚΡΕ. Και δεν τη λες λοιπόν κακήν αυτήν που κάνει τέτοια;
ΑΙΜ. Όχι! δεν θα το πουν ποτέ της Θήβας οι πολίτες.
ΚΡΕ. Λοιπόν ετούτοι θα μου πουν τί πρέπει να προστάζω;
ΑΙΜ. Και δεν θωρείς πως λες αυτό σα να ᾽σαι πολύ νέος;
ΚΡΕ. Και πρέπει κι άλλος παρά εγώ να κυβερνά τον τόπο;
ΑΙΜ. Μα πολιτεία δεν είναι αυτή που ανήκει σ᾽ έναν άντρα.
ΚΡΕ. Εκείνου που την κυβερνά δεν είναι η πολιτεία;
ΑΙΜ. Βέβαια, αν ποθείς να κυβερνάς έρημη γη, μονάχος!
ΚΡΕ. (απ᾽ τον θυμό του δυσκολεύεται να βρει τα λόγια του)
740Μου φαίνεται σα σύμμαχος αυτός με τη γυναίκα.
ΑΙΜ. Γυναίκα βέβαια αν είσαι εσύ, γιατί για σε φροντίζω.
ΚΡΕ. Αχρείε, που τον πατέρα σου τολμάς να κατακρίνεις!
ΑΙΜ. Γιατί σ᾽ άδικα πράματα θωρώ πως κάνεις λάθος.
ΚΡΕ. Κι αν για την εξουσία μου φροντίζω, κάνω λάθος;
ΑΙΜ. Δεν την φροντίζεις αν πατάς το θεϊκό το δίκιο.
ΚΡΕ. Ω τιποτένιο εσύ κορμί, που σε τραβά γυναίκα!
ΑΙΜ. Σε ντροπιασμένα πράματα δούλος εγώ δεν είμαι!
ΚΡΕ. Τα λόγια σου τουλάχιστον είναι για δαύτην όλα.
ΑΙΜ. Για σένα, και για μένανε, και τους θεούς στον Άδη.
750ΚΡΕ. Όσο είν᾽ ετούτη ζωντανή, εσύ δεν θα την πάρεις.
ΑΙΜ. Θεν᾽ αποθάνει το λοιπόν· αλλά και πεθαμένη
θα κάμει κάποιον να χαθεί! ΚΡΕ. Κι έτσι με φοβερίζεις;
ΑΙΜ. Κούφιες ιδέες να πολεμώ, το λες αυτό φοβέρα;
ΚΡΕ. Εσύ είσαι κούφιος στα μυαλά, μα εμένα θα με μάθεις
με κλάματα τη φρόνηση! ΑΙΜ. Πατέρας μου αν δεν ήσουν,
δεν τα ᾽χεις, θα ᾽λεγα, σωστά. ΚΡΕ. Μη με παραζαλίζεις,
ω μιας γυναίκας δούλε, εσύ! ΑΙΜ. Όλο να λέγεις θέλεις,
και τίποτε να μην ακούς απ᾽ όσα λεν οι άλλοι;
ΚΡΕ. (ξεσπάζει)
Αλήθεια; — Μά τον Όλυμπο, σ᾽ το λέγω να το μάθεις,
θα μου πληρώσεις ακριβά τις άτιμες βρισιές σου!
(Στους οπλοφόρους)
760Μα φέρετε το μίασμα, για να πεθάνει αμέσως
μπροστά στα μάτια του γαμπρού! ΑΙΜ. Όχι βέβαια μπροστά μου,
μην το θαρρείς αυτό ποτέ, πως θα πεθάνει ετούτη·
και πουθενά τα μάτια σου δεν θα με ξαναϊδούνε·
κι αν θέλεις, λύσσιαζε μ᾽ αυτούς, οπού σ᾽ το συμπαθούνε!
(Φεύγει βιαστικός)