ΧΟΡ. Μ᾽ αν ίσως έχεις κάποια εμπιστοσύνη
σ᾽ αυτό που κάνεις, δε μας φαίνεται
και μας πως είναι για κακό η βουλή σου.
ΔΗΙ. Φαντάζομαι πως μπορώ βέβαια να ᾽χω
590εμπιστοσύνη, μα σε δοκιμή
δεν την έβαλ᾽ ακόμη. ΧΟΡ. Όμως πρέπει
να το δεις και στην πράξη· γιατί μ᾽ όσο
κι αν το πιστεύεις, δε μπορείς και να ᾽σαι
βέβαιη ποτέ, χωρίς να δοκιμάσεις.
ΔΗΙ. Μα θα το δούμε γρήγορα: Νά ο Λίχας
που βγαίνει πια από μέσα, και που αμέσως
θα φύγει βιαστικός. Μόνο εσείς θέλω
να κρύψετε καλά το μυστικό μου·
γιατί κρυφά και πράξη αισχρή αν κάμεις,
δεν κινδυνεύεις σε ντροπή να πέσεις.
ΛΙΧ. Λοιπόν, τί έχω να κάμω; πρόσταξέ μου,
κόρη του Οινέα, γιατ᾽ έχω αργοπορήσει
καιρό πολύ εδώ πέρα. ΔΗΙ. Μα ίσα-ίσα
600κι εγώ γι᾽ αυτά καταγίνομαι, Λίχα,
όση ώρα εσύ μιλούσες με τις ξένες
μες στο παλάτι — για να πας του αντρός μου
το λεπτοϋφασμένο αυτό χιτώνα
δώρο απ᾽ το χέρι το δικό μου· κι όταν
τον παραδίνεις, πες να ᾽χει το νου του
μήπως άλλος κανείς πριν από κείνον
τον φορέσει κατάσαρκα και πως
δεν πρέπει να τον δει μήτε φως ήλιου,
μήτε ιερός περίβολος ναού, μήτε
εστίας φεγγοβολή, πριν αυτός μόνο
σταθεί, λαμπρός στο λαμπρό φάνισμά του,
και στους θεούς τον δείξει, την ημέρα
της ταυρόσφαγης θυσίας· γιατί έτσι
τάξιμο το ᾽χα, αν θα τον έβλεπα
610να μου γυρνούσε μια φορά στο σπίτι
ζωντανός, ή αν θα ν᾽ άκουα είδησές του,
να τον στολίσω, μ᾽ όλα μου τα δίκια,
με τον χιτών᾽ αυτό, και μπρος στα μάτια
να τον παρουσιάσω των θεών
θυσιαστή λαμπρό με λαμπρά πέπλα.
Και θα του πας σημάδι να πιστέψει
την πατημένη αυτή σφραγίδα απάνω,
που εύκολα εκείνος θα γνωρίσει. Τώρα
σύρε, και πριν απ᾽ όλα να φυλάγεις
το νόμο αυτό: να μη ζητάς να κάνεις
πιότερ᾽ απ᾽ τη δουλειά πού εισαι σταλμένος·
σε τρόπο που και κείνου κι η δική μου
η χάρη που θα σου χρωστώ να σμίξουν
κι από μονή διπλή να την κερδίσεις.
ΛΙΧ. Μ᾽ αν, οπαδός κι εγώ του Ερμή, δουλεύω
620με πίστη αυτή την τέχνη του, ποτέ μου
δε θα βρεθώ σε σένα αντίκρυ φταίχτης,
πως δεν του πήγα να του παραδώσω
έτσι όπως το παραλαβαίνω αυτό σου
το δοχείο, προσθέτοντας ακόμα,
για να βεβαιωθεί, κι αυτά που μου ᾽πες.
ΔΗΙ. Ώρα λοιπόν να ξεκινάς, αφού
πια ξέρεις πώς είν᾽ όλα εδώ στο σπίτι.
ΛΙΧ. Ξέρω, και θα του λέω πως θα ξανάβρει
το καθετί όπως τ᾽ άφησε. ΔΗΙ. Μα ακόμα
είδες και με τα μάτια σου και ξέρεις
της ξένης την υποδοχή, με πόση
καλοσύνη τη δέχτηκα. ΛΙΧ. Κι αλήθεια
ξεπέταξε η καρδιά μου απ᾽ τη χαρά της.
630ΔΗΙ. Τί άλλο λοιπόν να λες; γιατί φοβούμαι
μη θα ᾽λεες πρώτα πόσο τον ποθούμε,
πρι να ξέρει κανείς αν τάχα υπάρχει
ο ίδιος για μας κι από μέρους του πόθος.