ΟΙΔ. Α, γέροντα, μην τα βάζεις με τούτον,
γιατ᾽ είν᾽ εσένα κι όχι αυτού τα λόγια
που τιμωρία χρειάζονται. ΔΟΥ. Σε τί ᾽ναι
αφέντη, πρωταφέντη μου, που φταίω;
1150ΟΙΔ. Που δε μιλάς για το παιδί που λέει.
ΔΟΥ. Μα αυτός μωρολογάει κι άδικα χάνει
τον κόπο του. ΟΙΔ. Λοιπόν δε θα μιλήσεις
με το καλό, μα κλαίοντας θα μιλήσεις.
ΔΟΥ. Για όνομα των θεών, μη με παιδέψεις
εμέ το γέρο. ΟΙΔ. Εμπρός, δεν έρχεται ένας
να του δέσει πιστάγκωνα τα χέρια;
ΔΟΥ. Συφορά μου, γιατί; Τί θες να μάθεις;
ΟΙΔ. Του ᾽δωσες το παιδί που ρωτά τούτος;
ΔΟΥ. Του το ᾽δωσα, μά ειθε να ᾽χα πεθάνει
εκείνη την ημέρα. ΟΙΔ. Μα αυτό θα γίνει
σήμερα αν δεν μας πεις την πάσ᾽ αλήθεια.
ΔΟΥ. Μα πιότερο αν την πω θα πάω χαμένος.
1160ΟΙΔ. Αυτός ο άνθρωπος, φαίνεται, γυρεύει
να τα στρίψει και πάλι. ΔΟΥ. Μα όχι, αφέντη,
σου το ᾽πα πριν, εγώ του τό ειχα δώσει.
ΟΙΔ. Κι από ποιόν το ᾽χες πάρει, ήταν δικό σου,
είτε κανενός άλλου; ΔΟΥ. Όχι δικό μου,
μ᾽ από κάποιον το πήρα. ΟΙΔ. Και ποιός ήταν
αυτός απ᾽ τους εδώ, κι από ποιό σπίτι;
ΔΟΥ. Μη, σ᾽ εξορκίζω στους θεούς, αφέντη,
μη ρωτάς παραπάνω. ΟΙΔ. Χάθηκες
αν σε ρωτήσω δυο φορές το ίδιο.
ΔΟΥ. Λοιπόν, από του Λάιου ήταν τα σπίτια.
ΟΙΔ. Κανενός δούλου, ή απ᾽ τη γενιά του, εκείνου;
ΔΟΥ. Οϊμένα, κι έφτασε η ώρα να τον πω
το φοβερό το λόγο. ΟΙΔ. Και για μένα
1170να τον ακούσω· κι όμως ας ακούσω.
ΔΟΥ. Παιδί εκεινού το λέγαν· μα η δική σου
μέσα η γυναίκα πιο καλ᾽ απ᾽ τους άλλους
μπορεί να πει πώς είν᾽ αυτά. ΟΙΔ. Ώστε εκείνη,
σου ᾽δωκε το παιδί; ΔΟΥ. Μάλιστ᾽, αφέντη.
ΟΙΔ. Για να το κάμεις τι; ΔΟΥ. Να το χαλάσω.
ΟΙΔ. Μητέρα, και το τόλμησε; ΔΟΥ. Από φόβο
για κάτι τρομερούς χρησμούς. ΟΙΔ. Σαν ποιούς;
ΔΟΥ. Πως θα σκότωνε λέγαν τους γονιούς του.
ΟΙΔ. Πως λοιπόν εσύ τ᾽ άφησες στο γέρο
αυτόν εδώ; ΔΟΥ. Το πόνεσα, άρχοντά μου,
γιατ᾽ έλεα πως θα το ᾽παιρνε μαζί του
σ᾽ άλλη χώρα, από κει που ήταν κι ο ίδιος,
μα για τις πιο μεγάλες δυστυχίες
1180το ᾽σωσε αυτός· γιατ᾽ αν εσύ ᾽σαι εκείνος
που λέει ετούτος, ξέρε πως από σένα
δε γένηκε άλλος πιο συφοριασμένος.
ΟΙΔ. Οϊμέ, οϊμέ· ξεκαθάρισαν όλα!
Ω φως, στερνή φορά να σ᾽ αντικρίσω
τώρα, που φανερώθηκα πως είμαι
παιδί εκείνων που δεν έπρεπε να ᾽μουν,
πως ζω μ᾽ όποιους δεν έπρεπε να ζούσα,
κι είμαι αυτών που δεν έπρεπε ο φονιάς.

ΟΙΔ. Ε! γέρο, μη θυμώνεις· τα δικά σου
τα λόγια θυμό φέρνουν, κι όχι τούτου.
ΘΕΡ. Σε τί φταίω εγώ, παινεμέν᾽ άρχοντά μου;
1150ΟΙΔ. Για το παιδί που σε ρωτά, δεν κρένεις.
ΘΕΡ. Τί λέει δε νιώθει, μάταιο κόπο χάνει.
ΟΙΔ. Με το καλό ό,τι δε λες θα πεις κλαίοντας.
ΘΕΡ. Για το Θεό, ένα γέρο μη χτυπήσεις!
ΟΙΔ. Δέστε του πίσω γρήγορα τα χέρια.
ΘΕΡ. Συφορά μου, γιατί; Τί θες να μάθεις;
ΟΙΔ. Σ᾽ αυτόν το παιδί το έδωσες, που σου είπε;
ΘΕΡ. Σ᾽ αυτόν, που να με είχε έβρει τότε ο Χάρος.
ΟΙΔ. Θα σε βρει τώρα, αν δεν πεις την αλήθεια.
ΘΕΡ. Μα αν την πω, πιο πολύ χαμένος είμαι.
1160ΟΙΔ. Αυτός, βλέπω, γυρεύει να ξεφύγει.
ΘΕΡ. Όχι, όχι· σου είπα, το έδωσα, άρχοντά μου.
ΟΙΔ. Πούθε το πήρες; Δικό σου ήταν ή άλλου;
ΘΕΡ. Δεν ήτανε δικό μου, μου το δώσαν.
ΟΙΔ. Ποιός αστός από δω, κι από ποιό σπίτι;
ΘΕΡ. Μη ρωτάς πια, για το Θεό, μη, αφέντη.
ΟΙΔ. Χάθηκες, αν σου πω και πάλι τα ίδια.
ΘΕΡ. Λοιπόν — απ᾽ το παλάτι ήταν του Λάιου.
ΟΙΔ. Δούλος του, ή κάποιο παιδί απ᾽ τη γενιά του;
ΘΕΡ. Αλί, το πιο φριχτό να πω απομένει.
1170ΟΙΔ. Κι εγώ ν᾽ ακούσω· όμως ν᾽ ακούσω πρέπει.
ΘΕΡ. Παιδί εκείνου το λέγαν· μα αυτά κάλλιο
μπορεί η γυναίκα σου όλα να ιστορήσει.
ΟΙΔ. Αυτή το παιδί σού έδωσε; ΘΕΡ. Ναι, αφέντη.
ΟΙΔ. Με ποιό σκοπό; ΘΕΡ. Να το ξεκάνω. ΟΙΔ. Η έρμη,
το παιδί της; ΘΕΡ. Φοβόταν χρησμούς μαύρους.
ΟΙΔ. Ποιούς; ΘΕΡ. Θα σκότωνε, λέγαν, το γονιό του.
ΟΙΔ. Πώς τ᾽ άφησες εσύ σ᾽ αυτόν το γέρο;
ΘΕΡ. Από συμπόνια, αφέντη· έλεα θα φύγει
σε άλλη αυτός χώρα, απ᾽ όπου ήρθε, μα τούτος
1180για συφορές το έσωσε. Αν εσύ είσαι εκείνος
που λέει, δυστυχισμένος εγεννήθης.
ΟΙΔ. Αλί, αλί· καθαρά όλα ξεδιαλύνουν.
Φως, σε βλέπω στερνή φορά, εγώ που ήταν
άπρεπη η γέννα μου, άπρεπος κι ανόσιος
ο γάμος μου, και που άπρεπα έχυσα αίμα.