ΟΙΔ. Τί ταραγμό, τί αντράλα νου μου φέρνει
κάτι που τώρα σου άκουσα, γυναίκα!
ΙΟΚ. Τί σ᾽ έριξε σ᾽ αυτή που λες την έγνοια;
ΟΙΔ. Θαρρώ σ᾽ άκουσα κι είπες πως το Λάιο
730σε τριπλό δρόμο αμαξιτό είχαν σφάξει.
ΙΟΚ. Ναι, έτσι είχαν πει κι ούτ᾽ αλλιώς λεν και τώρα.
ΟΙΔ. Και πού ᾽ναι η θέση αυτή, πὄγιν᾽ ο φόνος;
ΙΟΚ. Στη Φωκίδα που λεν, εκεί που σμίγουν
οι δρόμοι απ᾽ τους Δελφούς κι από τη Δαύλεια.
ΟΙΔ. Και πόσος καιρός πέρασε από τότε;
ΙΟΚ. Λίγο πρι να φανείς εδώ και πάρεις
της χώρας την αρχή τα ᾽χαμε μάθει.
ΟΙΔ. Ω Δία, τί έχεις στο νου σου να μου κάμεις;
ΙΟΚ. Και γιατί, Οιδίπου, αυτό να σε ταράζει;
740ΟΙΔ. Μη με ρωτάς ακόμα, μόνο πε μου
πώς ήταν και τί ηλικία είχε ο Λάιος.
ΙΟΚ. Μεγαλόσωμος κι ό,τι αρχινούσε
ν᾽ ασπρίζ᾽ η κεφαλή του· ως προς την όψη,
δεν παράλλαζε πολύ από τη δική σου.
ΟΙΔ. Συφορά μου ο ταλαίπωρος· φοβούμαι
πως σε φριχτές κατάρες να ᾽χω ρίξει
τον εαυτό μου, δίχως να το ξέρω.
ΙΟΚ. Πώς λες; τρομάζω που σε βλέπω έτσι.
ΟΙΔ. Φριχτ᾽ υποψία μού περνά, μη βλέπει
ο μάντης· μα θα μου το βεβαιώσεις
καλύτερα, αν μου πεις και κάτι ακόμα.
ΙΟΚ. Κι εγώ ειμαι ταραγμένη, μα ας ακούσω
το ερώτημά σου και θα σου απαντήσω.
750ΟΙΔ. Ταξίδευε με λίγη ακολουθία,
ή με πολλούς, σα βασιλιάς, οπλίτες;
ΙΟΚ. Όλοι-όλοι ήτανε πέντε, μες σ᾽ αυτούς
κι ο κήρυκας κι ένα μονάχ᾽ αμάξι.
ΟΙΔ. Αλίμονο, όλα καθαρά είναι τώρα·
και ποιός την είδηση έφερε, γυναίκα;
ΙΟΚ. Ένας δούλος, που σώθηκε αυτός μόνος.
ΟΙΔ. Μη βρίσκεται εδώ τώρα στο παλάτι;
ΙΟΚ. Όχι· γιατί όταν γύρισε και σε ήβρε
στο θρόνο εσένα και νεκρό το Λάιο,
760με ικέτευσε το χέρι πιάνοντάς μου
έξω στα βοσκοτόπια να τον στείλω
για να ᾽ναι όσο μπορεί μακριά απ᾽ την πόλη·
και τον έστειλα εγώ γιατί, σα σκλάβος,
άξιζ᾽ αυτή και πιο μεγάλη χάρη.
ΟΙΔ. Πώς θα μπορούσε εδώ να φτάσει αμέσως;
ΙΟΚ. Έφτασε κιόλας· μα γιατί τον θέλεις;
ΟΙΔ. Φοβούμαι μη και πάρα πολλά να ᾽πα
γι᾽ αυτό που θέλω να τον δω, γυναίκα.

ΟΙΔ. Ποιό αντάριασμα ψυχής, σάλεμα νου
μου φέρνει αυτός ο λόγος σου, γυναίκα.
ΙΟΚ. Τί έγνοια σε τυραννά, και μιλάς έτσι;
ΟΙΔ. Θαρρώ άκουσα να λες πως θανατώθη
730σιμά σε αμαξωτό τρίστρατο ο Λάιος.
ΙΟΚ. Έτσι είχαν πει, κι ακόμα το ίδιο λένε.
ΟΙΔ. Και πού είναι ο τόπος όπου εγίνη ο φόνος;
ΙΟΚ. Φωκίδα λεν τη χώρα· σκιστός δρόμος
φέρνει εκεί απ᾽ τους Δελφούς κι από τη Δαύλια.
ΟΙΔ. Και πόσος καιρός πέρασε από τότες;
ΙΟΚ. Λίγο πριν βασιλιάς εσύ να γίνεις
στη χώρα μας, μαθεύτη αυτό στην πόλη.
ΟΙΔ. Ω Δία! Τί μου ετοιμάζεις μες στο νου σου;
ΙΟΚ. Και γιατί αυτό βαραίνει την ψυχή σου;
740ΟΙΔ. Μη με ρωτάς· μα πες μου ακόμα· ο Λάιος
πώς φαινότανε; νιος ήταν στα χρόνια;
ΙΟΚ. Ψηλός, μόλις ασπρίζαν τα μαλλιά του,
κι έμοιαζε κάπως στη μορφή μ᾽ εσένα.
ΟΙΔ. Αλί μου, του άμοιρου! άθελά μου μαύρες,
θαρρώ, για μέ τον ίδιο είπα κατάρες!
ΙΟΚ. Τί λες; Με τρόμο σε θωρώ, άρχοντά μου.
ΟΙΔ. Φριχτά τρέμω μη βλέπει καλά ο μάντης·
μα θα φανεί τούτο, αν μου πεις κι άλλο ένα.
ΙΟΚ. Τρομάζω, κι όμως θα σου πω ό,τι ξέρω.
750ΟΙΔ. Με λίγους πήγαινε, ή είχε συνοδειά του,
σαν άρχοντας, πολλούς αρματωμένους;
ΙΟΚ. Πέντε ήταν, με τον κήρυκα μαζί όλοι.
Κι ένα αμάξι το Λάιο έφερνε μόνο.
ΟΙΔ. Αλί! Καθαρά είναι όλα! Και ποιός είναι
που έφερε αυτό το μήνυμα, γυναίκα;
ΙΟΚ. Κάποιος δούλος, που γλίτωσε αυτός μόνο.
ΟΙΔ. Βρίσκεται τάχα εδώ, στο σπίτι τώρα;
ΙΟΚ. Όχι· σαν ήρθε και είδε εσύ στο θρόνο
να είσαι, άμα ο Λάιος πέθανε, μου πήρε
760το χέρι και θερμά παρακαλούσε
να τον στείλω στις στάνες, στα χωράφια,
πιο μακριά, όσο μπορεί, να ᾽ναι απ᾽ την πόλη.
Και τον έστειλα, τι όσο αν ήταν δούλος
του άξιζε αυτή και πιο μεγάλη χάρη.
ΟΙΔ. Πώς μπορεί εδώ γοργά να ᾽ρθει και πάλι;
ΙΟΚ. Φτάνει αμέσως· μα αυτό γιατί το θέλεις;
ΟΙΔ. Φοβούμαι πως πολύ καθάρια το είπα
γιατί γυρεύω να τον δω, γυναίκα.