ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡ. Ποιός είναι τάχα ο άγνωστος [στρ. α]
που κρύβεται μες στο χρησμό του Δελφικού
του Βράχου; αυτός που τέλεσε τ᾽ ανείπωτα,
τ᾽ ανομολόγητα με χέρι ματωμένο;
Είναι καιρός να πάρει
της εξορίας την οδό γοργά,
όπως γοργά της θύελλας τ᾽ αλόγατα καλπάζουν.
Πάνοπλος ο υιός του Διός τον διώκει
470με του πυρός την αστραπή
κι αλάθευτες ακολουθούν σα λαγωνίκες
οι Ερινύες τρομερές.

Στην κορυφή του χιονισμένου Παρνασσού [αντ. α]
πρόβαλε λόγος λαμπερός μιας αποκάλυψης
κι όλοι ζητούν τον άγνωστο, τον άφαντο
μυρίζοντας τα χνάρια του παντού.
Σαν την άδικη λουφάζει την κατάρα στα δάση,
στα βράχια και στα σπήλαια, σαν ταύρος μοναχός,
της συμφοράς το πόδι σέρνοντας πεντάρφανο.
480Κοιτάει να γλιτώσει το χρησμό·
χρησμό που ζωντανός αιώνια
στην κεφαλή του γύρω-γύρω θα πετάει.

Με τάραξε βαθιά, με τρόμαξεν [στρ. β]
ο σοφός μαντευτής των σημείων.
Ν᾽ αμφιβάλλω ή να πιστέψω;
Απορώ· να μιλήσω διστάζω.
Σκοτάδι μπρος και πίσω, παντού.
Με της ελπίδας τα φτερά πετώ.
Δεν άκουσα ποτέ να μιλάνε για μίσος,
πρόσφατο και παλιό,
ανάμεσα στους Λαβδακίδες
490και στου Πολύβου τον υιό.
Πού νά ᾽βρω πειστικά τεκμήρια
τη φήμη να κλονίσω του Οιδίποδος
στην πόλη; πώς να συνδράμω να βρεθεί
ο άγνωστος φονιάς του Λαβδακίδη;

Ο Ζευς κι ο Απόλλων σοφοί, [αντ. β]
αυτοί μονάχα τη θνητή γνωρίζουν φύση.
Θνητός κι ο μάντης, γιατί να ξέρει
500από μένα πιο πολλά; δεν είναι λογικό.
Στον άνθρωπο μόνον η φρόνιμη γνώση.
νικά τη φρόνιμη γνώση.
Αν δεν αποδειχτούν αλήθειες
οι μαντείες του, αρνούμαι τη μομφή του.
Όταν εκείνος μες στο φως αντάμωσε
τη φτερωτή παρθένα, σοφός αποκαλύφτηκε
510κι η πόλη τον αγάπησε παράφορα.
Ο νους να το χωρέσει δεν μπορεί
πως εγκλημάτησε ποτές του.