380ΟΙΔ. Ω πλούτε κι εξουσία και τέχνη απ᾽ όλες
ανώτερη τις τέχνες, πόσος φθόνος
στην πολυζήλευτη ζωή σάς φυλάει,
αν για τη βασιλεία αυτή, που η χώρα
μου δώρισε χωρίς να τη ζητήσω,
ο Κρέοντας ο πιστός, ο εξαρχής φίλος,
ζητά κρυφογλιστρώντας από κάτω
να με βγάλει απ᾽ αυτήν, κρυμμένος πίσω
από τέτοιον μηχανορράφο μάγο,
αγύρτη δολερό, που βλέπει μόνο
στο κέρδος, μα τυφλός στην τέχνη του είναι.
390Γιατ᾽ έλα πε μου, πού μου φάνηκες
μάντης γνήσιος εσύ; πώς όταν ήταν
η Σκύλα εδώ η χρησμοτραγουδίστρα,
δεν έλεες τότε τίποτε να σώσεις
την πόλη αυτή, αφού ηταν το αίνιγμά της
όχι του καθενός να το εξηγήσει,
αλλά μαντεία χρειάζουνταν, όπου όμως
δε φάνηκες εσύ να την κατέχεις
ούτ᾽ απ᾽ τους θεούς, ούτ᾽ απ᾽ τους οιωνούς σου;
Κι ήρθα εγώ, εγώ ο ανίδεος ο Οιδίπους,
και την αποστομώνω βρίσκοντάς το
με το νου κι όχι από οιωνούς να μάθω.
Κι αυτόν εσύ ζητάς τώρα να βγάλεις
απ᾽ την αρχή, με την ιδέα πως θα ᾽σαι
400στου Κρέοντα τους θρόνους παραστάτης.
Με κλάματα θαρρώ πως θα πλερώσεις
κι εσύ και κείνος πὄχει σχεδιάσει
αυτόν τον καθαρμό· κι αν δε φαινόσουν
έτσι γέρος, θα πάθαινες να μάθεις
άλλη φορά να βάζει τέτοια ο νους σου.
ΧΟΡ. Εμάς η ιδέα μας είναι, πως τα λόγια
κι αυτού και σένα, βασιλιά, ειπωθήκαν
μες στο θυμό σας· μα δεν είναι η ώρα
τώρα για τέτοια, παρά πρέπει μόνο
να βλέπομε πώς πιο καλά ένα τέλος
θα δώσομε στου Φοίβου τη μαντεία.

380ΟΙΔ. Πλούτε και βασιλεία, τέχνη απ᾽ τις τέχνες
η πιο αψηλή, σε μια ζωή όλο πάθη,
πόσος φωλιάζει εντός σας μαύρος φθόνος,
αν για το θρόνο αυτόν, που εμένα η χώρα
μου χάρισε χωρίς να τον γυρέψω,
ο πιστός Κρέοντας, ο παλιός μου φίλος,
δολερά καρτερεί, και να με διώξει
ζητά, εδώ στέλνοντάς μου τέτοιο μάγο
πλάνο, αγύρτη, το νου του που έχει μόνο
στο κέρδος και τυφλός στην τέχνη του είναι.
390Γιατί, πες μου, σωστός πώς είσαι μάντης;
Άμα εδώ ήταν η Σφίγγα η τραγουδίστρα,
πώς δε μιλούσες, τους Θηβαίους να σώσεις;
Του καθενός δεν ήταν όμως νά ᾽βρει
λύση στο αίνιγμα, μάντη ήθελε τέχνη,
που εσύ ούτε απ᾽ τα όρνια εφάνης να ᾽χεις, ούτε
κι απ᾽ τους θεούς. Κι ήρθα εγώ, ο ανίδεος τότε
Οιδίπους, και τη νίκησα με σκέψη
μόνο, χωρίς να με φωτίσουν μάγια.
Κι εμέ να διώξεις πολεμάς, θαρρώντας
400θα παραστέκεις στου Κρέοντα τους θρόνους.
Κλαίοντας, θαρρώ, κι εσύ κι ο σύμβουλός σου
την κατάρα θα πάρτε· κι αν δεν ήσουν
γέρος, ο ίδιος θα πάθαινες όσα είπες.
ΧΟΡ. Θαρρούμε πως ειπώθηκαν τα λόγια
κι αυτού μες στο θυμό, και σένα, Οιδίπου.
Μα δε φελούν αυτά, κι ας δούμε κάλλιο
πώς του Θεού ο χρησμός θα ξεδιαλύνει.