ΤΕΥ. Άντρες, ποτέ μου πια δεν θ᾽ απορήσω αν κάποιος
ταπεινής καταγωγής πέσει σε κάποιο σφάλμα, αφού
κι εκείνοι που περνούν αρχοντογεννημένοι γλιστρούν
σε λάθος δρόμο με τα λόγια τους.
Ας πάρουμε το πράγμα απ᾽ την αρχή. Είπες,
αν άκουσα καλά, πως πήγες και τον έφερες εδώ
εσύ αυτόν για σύμμαχο των Αχαιών.
Μα δεν ξεκίνησε αυτόβουλος, ορίζοντας μόνος τη δύναμη του;
πώς μας το παίζεις τώρα αρχηγός του;
1100με ποιό δικαίωμα θέλεις να είσαι ο στρατηγός
ενός στρατού, που αυτός τον έφερε εδώ από τα μέρη μας;
Μας ήλθες βασιλιάς της Σπάρτης, όχι δικός μας βασιλιάς.
Και πουθενά δεν φαίνεται κάποιος θεσμός αρχής να λέει
ότι εσύ ορίζεις πιο πολύ τον Αίαντα, παρότι αυτός εσένα.
Υπαρχηγός ξεκίνησες με πλοίο, όχι υπεράνω όλων
αρχιστρατηγός, ώστε να έχεις εξουσία στον Αίαντα.
Μείνε αρχηγός λοιπόν όσων εγκρίνουν την αρχή σου,
κι αυτούς φέρνε τους βόλτα με τα μεγάλα λόγια σου.
Όσο γι᾽ αυτόν εδώ, είτε το αρνείσαι εσύ,
είτε και όποιος άλλος στρατηγός, εγώ
αναλαμβάνω επάξια την ταφή του — δεν πρόκειται
1110να φοβηθώ τα φουσκωμένα λόγια σου.
Δεν βγήκε αυτός στον πόλεμο για χάρη της γυναίκας σου,
όπως οι περισσότεροι που κάνουν τις βαριές δουλειές,
αλλά γιατί σεβάστηκε δοσμένους όρκους·
δεν σ᾽ υπολόγισε εσένα, γιατί αψηφούσε
τους ασήμαντους.
Φέρε, λοιπόν, αν θες, εδώ κι άλλους πολλούς ακόλουθους,
τον αρχιστρατηγό τον ίδιο· δεν μου γυρίζει εμένα το κεφάλι
η τόση αλαζονεία σου, όσο είσαι αυτός που είσαι.
ΧΟ. Όμως κι εγώ με τη σειρά μου, δεν εγκρίνω μια τέτοια
γλώσσα μέσα στη συμφορά· γιατί τα λόγια τα σκληρά,
ακόμη κι υπερδίκαια, δαγκώνουν άσχημα.
|
