Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ

Εἰρήνη (1305-1332)


1305ὑμῶν τὸ λοιπὸν ἔργον ἤδη ᾽νταῦθα τῶν μενόντων
φλᾶν ταῦτα πάντα καὶ σποδεῖν, καὶ μὴ κενὰς παρέλκειν
ἀλλ᾽ ἀνδρικῶς ἐμβάλλετε
καὶ σμώχετ᾽ ἀμφοῖν τοῖν γνάθοιν· οὐδὲν γάρ, ὦ πόνηροι,
1310λευκῶν ὀδόντων ἔργον ἔστ᾽, ἢν μή τι καὶ μασῶνται.

ΧΟ. ἡμῖν μελήσει ταῦτά γ᾽· εὖ ποεῖς δὲ καὶ σὺ φράζων.
ἀλλ᾽, ὦ πρὸ τοῦ πεινῶντες, ἐμβάλλεσθε τῶν λαγῴων·
ὡς οὐχὶ πᾶσαν ἡμέραν
πλακοῦσιν ἔστιν ἐντυχεῖν πλανωμένοις ἐρήμοις.
1315πρὸς ταῦτα βρύκετ᾽ ἢ τάχ᾽ ὑμῖν φημι μεταμελήσειν.

ΤΡ. εὐφημεῖν χρὴ καὶ τὴν νύμφην ἔξω τινὰ δεῦρο κομίζειν
δᾷδάς τε φέρειν, καὶ πάντα λεὼν συγχαίρειν κἀπικελεύειν.
καὶ τὰ σκεύη πάλιν εἰς τὸν ἀγρὸν νυνὶ χρὴ πάντα κομίζειν
ὀρχησαμένους καὶ σπείσαντας καὶ Ὑπέρβολον ἐξελάσαντας,
1320κἀπευξαμένους τοῖσι θεοῖσιν
διδόναι πλοῦτον τοῖς Ἕλλησιν,
κριθάς τε ποεῖν ἡμᾶς πολλὰς
πάντας ὁμοίως οἶνόν τε πολύν,
σῦκά τε τρώγειν,
1325τάς τε γυναῖκας τίκτειν ἡμῖν,
καὶ τἀγαθὰ πάνθ᾽ ὅσ᾽ ἀπωλέσαμεν
συλλέξασθαι πάλιν ἐξ ἀρχῆς,
λῆξαί τ᾽ αἴθωνα σίδηρον.
δεῦρ᾽, ὦ γύναι, εἰς ἀγρόν,
1330χὤπως μετ᾽ ἐμοῦ καλὴ
καλῶς κατακείσει.
Ὑμήν, Ὑμέναι᾽ ὤ.


ΤΡΥ., στο Χορό.
Δουλειά δικιά σας τώρα, εσάς που κάθεστε δω χάμω,
να τα μασήσετε όλ᾽ αυτά· μη λάμνετε στα κούφια·
γερά ριχτείτε στο φαΐ,
φάτε, ξεκοκαλίστε τα και ξεψαχνίστε τα όλα·
1310τ᾽ άσπρα τα δόντια τί ωφελούν, αδέρφια, αν δε μασάνε;

ΚΟΡ. Στο νου μας το ᾽χουμε, κι εσύ καλά μας ορμηνεύεις.
Να λαγοκόμματα· σ᾽ αυτά ριχτείτε, πεινασμένοι·
πιτούλες τόσο ορεχτικές,
που τριγυρνούν αδέσποτες, δε βρίσκεις κάθε μέρα·
αλέστε, φάτε, χάφτε· αλλιώς, θα μετανιώσετε όλοι.

ΤΡΥ. Όλοι πρέπει ιερή να τηρήσουν σιγή,
κι απ᾽ το σπίτι φέρτε έξω τη νύφη·
και λαμπάδες· με ευκές και φωνές η χαρά
του λαού να ενωθεί στη χαρά μας·
του σπιτιού τα συγύρια ετοιμάστε τα εσείς,
να τα πάμε όλα πια στο χωράφι·
αλλά πρώτα χορός, αλλά πρώτα σπονδές,
και ο Υπέρβολος δρόμο να πάρει.
1320Στους θεούς κάντε δέηση, πολλά
στην Ελλάδα να δίνουν καλά·
να ᾽χει μπόλικο ο κόσμος κρασί,
να ᾽χει σύκα να τρώει και κριθάρι πολύ·
οι γυναίκες γερά να μας κάνουν παιδιά·
τ᾽ αγαθά, που τα χάσαμε, πάλι εξαρχής
να μαζέψουμ᾽ εμείς,
και των όπλων η λάμψη να σβήσει.
Σχηματίζεται η γαμήλια πομπή.
Πάμε τώρα, γυναίκα, μαζί στο χωράφι,
1330κι ομορφούλα όπως είσαι,
όμορφα όμορφα πλάι μου να γέρνεις.
Υμέναιε, Υμέναιε, ω!