ΧΟΡ. Τον καιρό που ο τζίτζικας
1160το γλυκό του λέει σκοπό,
η χαρά μου, να τηρώ
τα λημνιά μου κλήματα,
για να δω αν ωρίμασαν,
— πρώιμο το σταφύλι αυτό —
και να βλέπω τους ορνιούς,
που όλο και φουσκώνουνε,
ώσπου ωρμάζουν για καλά·
τότε τρώω και δε χορταίνω
κι όλο λέω και τραγουδάω
«αχ καλοκαιράκι μου»·
κι όταν θυμαριού τριμμένου
1170πίνω το ζουμί,
δυναμώνει και παχαίνει το κορμί.

ΚΟΡ. Τέτοια θέλω, όχι να βλέπω το θεομίσητο αρχηγό
με τα τρία λοφία στο κράνος και χιτώνιο πορφυρό·
«η μπογιά ᾽ναι από τις Σάρδεις» λέει αυτός καμαρωτά,
μ᾽ αν χρειαστεί να πάει στη μάχη με το πορφυρό σκουτί,
περεχιέται τότε ο δόλιος με ώχρα κυζικηνική,
και το σκάει απ᾽ όλους πρώτος σαν αλογοκόκορας
σειώντας τα λοφία· και στέκω εγώ και ξεροψήνομαι.
Και στην πόλη σα γυρίσουν, τότε είν᾽ ανυπόφοροι·
1180στον κατάλογό τους γράφουν σβήνουν δυο και τρεις φορές,
άλλους γράφουν, άλλους σβήνουν. «Αύριο η εκκίνηση!»·
μα ένας είδηση δεν πήρε και δεν έχει τρόφιμα·
κι άξαφνα στη στήλη βλέπει τ᾽ όνομά του ο φουκαράς·
σαστισμένος τότε τρέχει μ᾽ ένα μούτρο να το κλαις.
Τέτοια κάνουν στους αγρότες, κάτι λίγα στους αστούς,
οι κιοτήδες, που ούτε ανθρώπους δεν ψηφούν ούτε θεούς.
Μα ο θεός αν θέλει, τώρα θα μου τα πλερώσουνε·
γιατί μ᾽ έχουν τυραννήσει·
μες στην πόλη είναι λιοντάρια
1190και στη μάχη είν᾽ αλεπούδες.