Β’

Τώρα, που ᾽μεινα μόνη μου, τον έρωτα μου ας κλάψω.
65Πούθε ν᾽ αρχίσω να θρηνώ, ποιός μου τον έχει φέρει;
Κανιστροφόρα η Αναξώ, η κόρη του Ευβούλου
στο λόγγο της Αρτέμιδος μας είχεν έρθει τότε·
θεριά την ετριγύριζαν και θηλυκό λιοντάρι.

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθ᾽ η αγάπη.

70Κι η παραμάνα η άμοιρη του Θευχαρίδη, που ήταν
το σπίτι της στο σπίτι μου κοντά, πόρτα με πόρτα,
με θερμοπαρακάλεσε να πάω στο πανηγύρι·
κι η δόλια εγώ ξεκίνησα να πάω ν᾽ ακολουθήσω
φορώντας το ξανθόλινο κι όμορφο φόρεμά μου
και στολισμένη με τ᾽ αχνό της Κλεαρίστας πέπλο.

75Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθη η αγάπη.

Στο δρόμο, μόλις έφθασα στου Λύκωνα το σπίτι,
μαζί με τον Ευδάμνιππο είδα το Δέλφι εμπρός μου·
ξανθότερ᾽ από ελίχρυσο είχαν κι οι δυο τα γένια
κι εγυάλιζαν τα στήθια των πιότερ᾽ απ᾽ τη Σελήνη,
80δείχνοντας πως εγύριζαν μόλις απ᾽ την παλαίστρα.

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πως μου ᾽γεννήθη η αγάπη.

Τον είδα κι ετρελάθηκα κι άναψεν η καρδιά μου,
ξεθώριασεν η όψη μου κι έσβησ᾽ η ομορφιά μου,
κι ούτ᾽ ένοιωσα τί γίνηκε στο πανηγύρι εκείνο
ούτε και ξέρω η δύστυχη πώς γύρισα στο σπίτι·
85μα κάποια αρρώστια πύρινη άλλαξε τη θωριά μου
κι ήμουν δέκα μερόνυχτα πεσμένη στο κρεβάτι.

Πες μου, Σελήνη, πες μου το πώς μου ᾽γεννήθη η αγάπη.