Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ

Εἰδύλλια (8.33-8.60)


ΜΕ. ἄγκεα καὶ ποταμοί, θεῖον γένος, αἴ τι Μενάλκας
πήποχ᾽ ὁ συρικτὰς προσφιλὲς ᾆσε μέλος,
35 βόσκοιτ᾽ ἐκ ψυχᾶς τὰς ἀμνάδας· ἢν δέ ποκ᾽ ἔνθῃ
Δάφνις ἔχων δαμάλας, μηδὲν ἔλασσον ἔχοι.
ΔΑ. κρᾶναι καὶ βοτάναι, γλυκερὸν φυτόν, αἴπερ ὁμοῖον
μουσίσδει Δάφνις ταῖσιν ἀηδονίσι,
τοῦτο τὸ βουκόλιον πιαίνετε· κἤν τι Μενάλκας
40τεῖδ᾽ ἀγάγῃ, χαίρων ἄφθονα πάντα νέμοι.
45 ΜΕ. ἔνθ᾽ ὄις, ἔνθ᾽ αἶγες διδυματόκοι, ἔνθα μέλισσαι
46σμήνεα πληροῦσιν, καὶ δρύες ὑψίτεραι,
47 ἔνθ᾽ ὁ καλὸς Μίλων βαίνει ποσίν· αἰ δ᾽ ἂν ἀφέρπῃ,
44χὠ ποιμὴν ξηρὸς τηνόθι χαἰ βοτάναι.
41 ΔΑ. παντᾷ ἔαρ, παντᾷ δὲ νομοί, παντᾷ δὲ γάλακτος
42οὔθατα πιδῶσιν, καὶ τὰ νέα τράφεται,
43 ἔνθα καλὰ Ναῒς ἐπινίσσεται· αἰ δ᾽ ἂν ἀφέρπῃ,
48χὠ τὰς βῶς βόσκων χαἰ βόες αὐότεραι.
ΜΕ. ὦ τράγε, τᾶν λευκᾶν αἰγῶν ἄνερ, ἐς βάθος ὕλας
50μυρίον—αἱ σιμαὶ δεῦτ᾽ ἐφ᾽ ὕδωρ ἔριφοι—
ἐν τήνῳ γὰρ τῆνος· ἴθ᾽, ὦ κόλε, καὶ λέγε, «Μίλων,
ὁ Πρωτεὺς φώκας καὶ θεὸς ὢν ἔνεμεν.»
52aΔΑ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ›
ΜΕ. μή μοι γᾶν Πέλοπος, μή μοι Κροίσεια τάλαντα
εἴη ἔχειν, μηδὲ πρόσθε θέειν ἀνέμων·
55 ἀλλ᾽ ὑπὸ τᾷ πέτρᾳ τᾷδ᾽ ᾄσομαι ἀγκὰς ἔχων τυ,
σύννομα μῆλ᾽ ἐσορῶν Σικελικάν τ᾽ ἐς ἅλα.
ΔΑ. δένδρεσι μὲν χειμὼν φοβερὸν κακόν, ὕδασι δ᾽ αὐχμός,
ὄρνισιν δ᾽ ὕσπλαγξ, ἀγροτέροις δὲ λίνα,
ἀνδρὶ δὲ παρθενικᾶς ἁπαλᾶς πόθος. ὦ πάτερ, ὦ Ζεῦ,
60οὐ μόνος ἠράσθην· καὶ τὺ γυναικοφίλας.


ΜΕΝ. Εσείς από τη θεία γενιά κοιλάδες και ποτάμια,
αν κάποτ᾽ ετραγούδησα κι είπα γλυκό τραγούδι,
35παρακαλώ σας, βόσκετε με προθυμιά τ᾽ αρνιά μου·
κι αν έρθει ο Δάφνις από δω φέρνοντας τις γελάδες,
την ίδια πάλι προθυμιά δείξετε και σ᾽ εκείνον.
ΔΑΦ. Βρυσούλες με τα κρύα νερά και γλυκερά βοτάνια,
αν είναι το τραγούδι μου σαν αηδονιού τραγούδι
θρέψετε τις γελάδες μου· κι αν έρθει κι ο Μενάλκας
40μαζί με το κοπάδι του, όλ᾽ άφθονα να τά ᾽βρει.
ΜΕΝ. Όπου είν᾽ ο Μίλων ο όμορφος κι όπου διαβαίνει ο Μίλων,
εκεί με μέλι οι μέλισσες γεμίζουν τις κυψέλες,
εκεί ᾽ν᾽ οι γίδες εύρωστες κι είν᾽ όλες διπλομάνες,
εκεί ᾽ναι κι οι βελανιδιές ψηλότερες ακόμα·
44σαν φεύγει αυτός, μαραίνονται βοτάνια και τσοπάνης.
ΔΑΦ. Εκεί που πηγαινόρχεται πεντάμορφη η Νεράιδα,
Εκεί ᾽ναι πάντα η άνοιξη, πάντα βοσκές, και πάντα
απ᾽ τα μαστάρια αστείρευτα τα γάλατ᾽ αναβλύζουν
και τρέφουν τα νιογέννητα· μα όταν εκείνη φεύγει,
στεγνώνουν και μαραίνονται γελάδες και βουκόλος.
ΜΕΝ. Ω τράγε, εσένα που ᾽χουνε οι άσπρες γίδες άντρα,
50ω λόγγε εσύ βαθύσκιωτε· σύρετε, γίδες, τώρα
σ᾽ εκείνο το τρεχούμενο νεράκι· εκεί είν᾽ ο Μίλων·
σύρε να βρεις το Μίλωνα, σύρε και πες του, τράγε,
πως κι ο Πρωτεύς αν και θεός κι αυτός έβοσκε φώκιες
ΔΑΦ. [ελλείπουσι στίχοι εκ του αρχαίου κειμένου]
ΜΕΝ. Μην εύχεσαι για κτήμα μου του Πέλοπος τη χώρα
μηδέ δικό μου θησαυρό το βιος του Κροίσου να ᾽χω
και μηδέ καν να ξεπερνώ στο δρόμο τους ανέμους·
55μα ευχήσου με να τραγουδώ κάτω απ᾽ το βράχο τούτο,
να σ᾽ αγκαλιάζω βλέποντας τ᾽ αρνιά μου μαζωμένα,
που βόσκουνε στ᾽ ολόδροσο Σικελικό ακρογιάλι.
ΔΑΦ. Για όλα τα δέντρα είναι κακό, φριχτό κακό ο χειμώνας
για τα ποτάμια η αναβροχιά, για τα πουλιά η παγίδα
και για τ᾽ αγρίμια τα θεριά τα δίχτυα από λινάρι
και για τον άντρα ο έρωτας της κορασιάς. Ω Δία,
60δεν είμαι μόνος που αγαπώ, και συ αγαπάς γυναίκες.