ΠΑΡ. Νά λοιπόν, η χλαμύδα και το σπαθί είναι δω. Πάρε τα.
ΜΟΣ. Δώσ᾽ τα μου εδώ. Από τους μέσα κανένας δε σε είδε;
ΠΑΡ. Κανένας. ΜΟΣ. Κανένας εντελώς; ΠΑΡ. Είπα κανένας.
ΜΟΣ. Τί λες; Που να σε κάψει ο Δίας.
690ΠΑΡ. Ξεκίνα για κει που πας. Άσε τις φλυαρίες. ΔΗΜ. Και πού είναι,
δε μου λες; Μπα! τί είν᾽ αυτό; ΠΑΡ. Προχώρα γρήγορα. ΔΗΜΕ. Τί σημαίνει
αυτή η αμφίεση; Τί έπαθες; Φεύγεις για ταξίδι,
δε μου λες, Μοσχίων; ΠΑΡ. Όπως βλέπεις, ξεκίνησε κιόλας κι είναι
στον δρόμο. Πρέπει τώρα κι εγώ ν᾽ αποχαιρετήσω τους μέσα. Πηγαίνω.
695ΔΗΜ. Μοσχίων, καταλαβαίνω, αγαπητό μου παιδί,
την οργή σου και τη στενοχώρια σου, που άδικα
κατηγορήθηκες. Αλλά για σκέψου αυτά. Σε ποιόν
συ είσαι εχθρικός; Στον πατέρα σου; Γιατί είμαι
πατέρας σου. Εγώ σε πήρα από παιδάκι και σε μεγάλωσα.
Αν έζησες ευτυχισμένες ημέρες, εγώ στις έδωσα.
700Γι᾽ αυτές έπρεπε ν᾽ ανεχτείς και τα δυσάρεστα από μένα
και να με βοηθήσεις στις δυσκολίες μου σαν γιος.
Σε κατηγόρησα άδικα. Δεν ήξερα, έκανα λάθος,
παραφέρθηκα. Αλλά πρόσεξε τώρα συ αυτό: όταν
φέρθηκα άδικα στους άλλους, πόσο πολύ φρόντισα
για σένα και κρατούσα μέσα μου μυστικές τις τότε
705υποψίες μου. Δεν τις φανέρωσα στους εχθρούς μας να χαρούν.
Αλλά τώρα συ φανερώνεις το λάθος μου και κάνεις μάρτυρες
εναντίον μου της τρέλας μου. Δεν μου αξίζει αυτό,
Μοσχίων. Μη θυμάσαι μία ημέρα της ζωής μου, που σ᾽ αυτή
έκανα κάποιο σφάλμα, και μη ξεχνάς τις περασμένες.
710Αν κι έχω να σου πω πολλά, τ᾽ αφήνω. Γιατί, να ξέρεις καλά,
δεν είναι σωστό να υπακούσεις στον πατέρα σου με δυσκολία,
αλλά καλό είναι με προθυμία.