Κι αφού συμπλήρωσε το φοβερό το δόλο τον ακαταμάχητο,
έστειλε ο Πατέρας στον Επιμηθέα τον ξακουστό φονιά του Άργου
με το δώρο, τον ταχύ αγγελιαφόρο των θεών. Κι ο Επιμηθέας
δε συλλογίστηκε πως του ᾽πε ο Προμηθέας δώρο ποτέ
να μη δεχτεί από τον Ολύμπιο Δία, μα να το αποπέμψει
πίσω, μην τύχει και συμβεί κάποιο κακό για τους θνητούς.
Όμως το δέχτηκε και, όταν πια τον βρήκε η συμφορά, τότε κατάλαβε.
90Ζούσανε πριν πάνω στη γη τα γένη των ανθρώπων
δίχως συμφορές, δίχως τους κόπους τούς σκληρούς,
και δίχως τις βαριές αρρώστιες που ᾽δωσαν στους ανθρώπους θάνατο.
[Γιατί γοργά μέσα στην κακουχία γερνάνε οι θνητοί.]
Μα η γυναίκα με τα χέρια της του πιθαριού το μέγα αφαιρώντας πώμα
τα σκόρπισε όλα και ετοίμασε ολέθριες για τους ανθρώπους έγνοιες.
Και μόνο η Ελπίδα εκεί στο άθραυστο σπίτι της
έμεινε μέσα, από του πιθαριού τα χείλη κάτω, κι έξω δεν πέταξε
απ᾽ την πόρτα. Γιατί η Πανδώρα πρόλαβε και ξανάβαλε του πιθαριού το πώμα
με τη βουλή του Δία που την αιγίδα του βαστά, του συννεφοσυνάχτη.
100Άλλοι αναρίθμητοι όλεθροι ανάμεσα στους ανθρώπους περιφέρονται.
Γεμάτη η γη με συμφορές, γεμάτη και η θάλασσα.
Κι αρρώστιες, άλλες τη μέρα, άλλες τη νύχτα, στους ανθρώπους
καταφθάνουν από μόνες τους και φέρνουν στους θνητούς κακά
μέσα στη σιωπή, αφού ο Δίας ο συνετός τη φωνή τους πήρε.
Έτσι δεν είναι δυνατό κανείς του Δία το σχέδιο να ξεφύγει.