ΦΑΙ. Αχ η δύστυχη εγώ, τί ν᾽ αμάρτησα
240κι απ᾽ τον ίσιο το δρόμο ξεβγήκα;
Ποιά κατάρα θεϊκή με παιδεύει;
Αχ αλιά μου η κακόμοιρη!
Σκέπασέ μου το πρόσωπο, νένα,
γιατί ντρέπομαι για όσα ξεστόμισα.
Κρύψε μού το, με πήρε το κλάμα
κι όπου στρέψω να ιδώ, κοκκινίζω.
Φοβερό να ξανάρθεις στα σύγκαλα,
μα χειρότερο η τρέλα. Το κάλλιο:
να πεθαίνεις χωρίς να το νιώθεις.
250ΤΡΟ. Το σκεπάζω, αλλά πότε κι εμένα
θα σκεπάσει το σώμα μου η γης;
Πολλά μού ᾽μαθαν τ᾽ άσπρα μαλλιά μου!
Οι δεσμοί των ανθρώπων δεν πρέπει
να ριζώνουν βαθιά στην καρδιά τους!
Ευκολόλυτοι να ᾽ναι. Όπως θέλεις,
μια τους σφίγγεις και μια τους χαλάς.
Είναι αβάσταγο βάρος η μια σου
η ψυχή να υποφέρει για δυο,
260όπως τώρα η φτωχιά τυραννιέμαι.
Καθώς λεν, οι περίσσιες αγάπες
πιο πολύ μας ζημιώνουν παρά
μας φελάνε. Κι ακόμη μας σκάβουν
την υγειά μας. Εγώ προτιμώ
το σωστό και το μέτριο
παρά τ᾽ άμετρο. Κι όλ᾽ οι σοφοί
συφωνάνε μαζί μου.

ΧΟΡ. Ω! γερόντισσα νένα, της βασίλισσας
τα βλέπουμε κι εμείς τα κακοπάθια.
Μα τί λογής αρρώστια τηνε δέρνει,
270από σένα ζητάμε να το μάθουμε.
ΤΡΟ. Όσες φορές τη ρώτησα, δε λέει!
ΧΟΡ. Μηδέ και πώς η αρρώστια της πρωτάρχισε;
ΤΡΟ. Τα ίδια ρωτάς! Αυτή μιλιά δε βγάζει.
ΧΟΡ. Πώς έρεψε και χάλασε και λίγνεψε!
ΤΡΟ. Πώς όχι; Τρίτη μέρα που δεν τρώει.
ΧΟΡ. Από τρέλα ή το θέλει να πεθάνει;
ΤΡΟ. Να πεθάνει! Δεν τρώει για να γλιτώσει.
ΧΟΡ. Θαυμάζω πώς τ᾽ ανέχεται ο Θησέας!
ΤΡΟ. Του τα κρύβει· του λέει δεν έχω τίποτα.
280ΧΟΡ. Κι αυτός δε βλέπει το κακό της χάλι;
ΤΡΟ. Δεν είν᾽ εδώ στη χώρα, πάει ταξίδι.
ΧΟΡ. Κι εσύ δεν τη στενεύεις, μ᾽ όποιον τρόπο,
να μάθεις γιατί σάλεψεν ο νους της;