440ΑΓΑ. Ευχαριστώ· έμπα τώρα μέσα· τα άλλα
καλά θα πάνε, όπως ορίζει η τύχη.
Ο αγγελιοφόρος μπαίνει στη σκηνή.
Αχ τί να πω; πούθε ν᾽ αρχίσω ο δόλιος;
Σε τί ζυγό μάς έχει βάλει η μοίρα!
Με τύλιξε ένας θεός· σοφότερο ήταν
το σχέδιο το δικό του απ᾽ το δικό μου.
Οι ανθρώποι του λαού καλά την έχουν.
Εύκολα κλαίνε κι ανοιχτά μιλούνε.
Στον άρχοντα όμως τούτα δεν ταιριάζουν.
Το μεγαλείο μας είναι της ζωής μας
450ο ρυθμιστής· δούλοι είμαστε στον όχλο.
Να χύσω δάκρυα ντρέπομαι, και πάλι
ντρέπομαι ο δόλιος να μην κλάψω, αφού
στην πιο μεγάλη συμφορά έχω πέσει.
Ας είναι· τί να πω στην Κλυταιμήστρα;
και πώς να τη δεχτώ; πώς ν᾽ αντικρίσω
το βλέμμα της; Ακάλεστη όπως ήρθε,
με σύντριψε, προσθέτοντας καινούριες
πίκρες στις πρώτες. Κι όμως φυσικό ηταν
να ᾽ρθει μαζί, την κόρη να παντρέψει,
να δώσει στο γαμπρό την ακριβή της,
που εμένα φταίχτη θα με βρει σ᾽ αυτό.
460Και το άμοιρο κορίτσι —τι κορίτσι;
γυναίκα του Άδη θα γινεί σε λίγο—
αχ πώς το κλαίω! Μου φαίνεται πως έτσι
θα με παρακαλεί: «Θα με σκοτώσεις,
πατέρα μου; Κι εσύ κι όπου αγαπάς
τέτοιο τέλος του γάμου σας να δείτε.»
Κοντά κι ο Ορέστης, μια φωνή θα βγάλει,
με νόημα, κι ας μη νιώθει αυτός, σα βρέφος.
Αχ, για να πάρει την Ελένη ο Πάρης,
χάθηκα εγώ· νά του κακού η αιτία.
ΚΟΡ. Πονώ κι εγώ, όσο στέκει μια ξένη
470 να κλαίει για συμφορά των βασιλιάδων.