ΑΓΑΥΗ
Πατέρα μου, δικαιούσαι να κομπάζεις όσο μπορείς.
Άλλος θνητός δεν έσπειρε τέτοιες κόρες.
1235Μιλώ για όλες, πρώτα όμως για μένα,
που εγκατέλειψα τους αργαλειούς και τις σαΐτες
και έφτασα στα πιο μεγάλα,
να πιάνω αγρίμια με τα χέρια.
Κρατώ στην αγκαλιά μου —το βλέπεις κι εσύ—
το τρόπαιο τούτο που κέρδισα,
1240να καρφωθεί στον τοίχο του σπιτιού σου.
Πάρ᾽ το στα χέρια σου, πατέρα.
Καμάρωνε για τα κυνήγια μου
και κάλεσε τους φίλους σε τραπέζι.
Μακάριος είσαι,
μακάριος,
τώρα που εμείς επράξαμε τέτοια έργα.
ΚΑΔΜΟΣ
Ω πένθος που δεν μπορείς να μετρηθείς
και που κανείς δεν αντέχει να σε αντικρύσει.
1245Με άθλια χέρια επράξατε — φόνο.
Ωραίο σφάγιο επρόσφερες στους θεούς
και τώρα καλείς στο τραπέζι τη Θήβα κι εμένα.
Οδύρομαι για τη συμφορά,
πρώτα τη δική σου, έπειτα τη δική μου.
Πώς ο θεός (δίκαια —δεν λέω— όμως χωρίς μέτρο)
μας εξόντωσε,
ο μέγας Διόνυσος
1250που εγεννήθη από το γένος μας.
ΑΓΑΥΗ
Πόσο δύστροπα είναι τα γεράματα για τους ανθρώπους
και πόσο σκυθρωπό το βλέμμα των γερόντων!
Μακάρι ο γιος μου να μοιάσει στη μητέρα του
και να ᾽ναι τυχερός με το κυνήγι,
όταν, συντροφιά με τα παλικάρια της Θήβας, θα θηρεύει αγρίμια.
1255Εκείνος όμως ξέρει μόνο να θεομαχεί.
Πρέπει, πατέρα, να τον νουθετήσεις.
Ποιός θα τον φωνάξει να έρθει εδώ μπροστά μου,
να με δει
ευτυχισμένη;
ΚΑΔΜΟΣ
Αλίμονο! Αλίμονο!
Αν καταλάβετε τί πράξατε,
πόνος και οδύνη.
1260Αν όμως μείνετε ως το τέλος όπως είσθε,
θα ζήσετε δυστυχισμένες,
πλην χωρίς επίγνωση της δυστυχίας.