[6.1] Έβλεπε όμως ότι ο λαός χρησιμοποιούσε σε ορισμένες περιπτώσεις την εμπειρία των ικανών στον λόγο ή αυτών που υπερείχαν στη φρόνηση, αλλά παράλληλα φυλαγόταν συνεχώς από αυτήν την ευγλωττία τους και προσπαθούσε να ταπεινώσει το φρόνημα και τη δόξα τους. —Αυτό έγινε φανερό με την καταδίκη του Περικλή, τον οστρακισμό του Δάμωνα και από την έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού προς τον Αντιφώντα από τη Ραμνούντα, και κυρίως με τα γεγονότα γύρω από τον Πάχητα, που κυρίεψε τη Λέσβο, ο οποίος, την ώρα που έκανε απολογισμό των ευθυνών του ως στρατηγού, τράβηξε το σπαθί του και αυτοκτόνησε μέσα στο ίδιο το δικαστήριο—. [6.2] Γι᾽ αυτό ο Νικίας προσπαθούσε να αποφεύγει τις πολύ δύσκολες και πολύ μακρινές αποστολές· όπου όμως εξεστράτευε με δική του πρωτοβουλία, εξασφαλίζοντας τη σιγουριά της επιτυχίας, τις περισσότερες φορές, όπως ήταν φυσικό, έφερνε σε πέρας την αποστολή του. Σε καμιάν όμως δική του γνώση ή δύναμη ή αρετή δεν απέδιδε τις επιτυχίες του, αλλά έλεγε ότι τις χρωστάει στην εύνοια της τύχης και κατέφευγε στα θεία, αρνούμενος τη δόξα προκειμένου να αποφύγει τον φθόνο. [6.3] Αλλά και τα ίδια τα γεγονότα αποδείκνυαν αυτά. Ενώ δηλαδή είχαν συμβεί τότε πολλά και ιδιαίτερα δυσάρεστα πράγματα στην πόλη, εκείνος δεν ήταν υπεύθυνος για κανένα γενικά από αυτά. Συγκεκριμένα, στην περιοχή της Θράκης ηττήθηκαν οι Αθηναίοι από τους Χαλκιδικιώτες όταν στρατηγοί ήταν οι Καλλιάδης και Ξενοφών· η αποτυχία στην Αιτωλία συνέβη όταν στρατηγός ήταν ο Δημοσθένης· στο Δήλιο, εξάλλου, έχασαν οι Αθηναίοι χίλιους άνδρες, τους υπό την ηγεσία του Ιπποκράτη· όσο για τον λοιμό, τη μεγαλύτερη ευθύνη φορτώθηκε ο Περικλής, επειδή εξαιτίας του πολέμου έφερε τον όχλο από την ύπαιθρο και τον έκλεισε μέσα στο άστυ· έτσι, πίστευαν ότι αυτός είχε προκληθεί από την αλλαγή του τόπου και τον καινούργιο τρόπο ζωής. [6.4] Ο Νικίας όμως δεν έφερε καμιάν ευθύνη για όλα αυτά. Απεναντίας, ως στρατηγός κατέλαβε τα Κύθηρα, ένα νησί σε καλή φυσική θέση απέναντι από τη Λακωνική και με κατοίκους Λακεδαιμονίους· κατέλαβε πολλά μέρη στην περιοχή της Θράκης που είχαν αποστατήσει και τα επανέφερε στην Αθηναϊκή Ηγεμονία· έκλεισε τους Μεγαρίτες μέσα στην πόλη και κατέλαβε αμέσως τη νήσο Μινώνα και λίγο αργότερα με ορμητήριο αυτήν έγινε κύριος της Νίσαιας· τέλος, έκανε απόβαση στην Κορινθία, νίκησε σε μάχη και εξόντωσε πολλούς Κορινθίους και τον στρατηγό τους Λυκόφρονα. [6.5] Εκεί συνέβη να εγκαταλείψει δυο δικούς του νεκρούς στρατιώτες, που του ξέφυγαν κατά την περισυλλογή. Αμέσως λοιπόν μόλις το διαπίστωσε, έδωσε διαταγή στον στόλο να σταματήσει και έστειλε κήρυκα στους εχθρούς για να τους σηκώσει, [6.6] αν και, σύμφωνα με κάποιο νόμο του πολέμου και συνήθεια, όσοι έπαιρναν άδεια περισυλλογής των νεκρών με συμφωνία θεωρούνταν ότι δεν είχαν αξιώσεις για τη νίκη· και όσοι έπαιρναν τέτοιαν άδεια δεν είχαν το δικαίωμα να στήνουν τρόπαιο νίκης· γιατί νικητές ήταν όποιοι υπερίσχυαν, ενώ ηττημένοι όσοι ζητούσαν άδεια να πάρουν πίσω τους νεκρούς, αφού δεν μπορούσαν να τους πάρουν μόνοι τους. [6.7] Εκείνος, ωστόσο, είχε το σθένος να παραιτηθεί από τη νίκη και να χάσει τη δόξα παρά να εγκαταλείψει άταφους δυο συμπολίτες του. Στη συνέχεια λεηλάτησε τα παράλια της Λακωνικής και, αφού έτρεψε σε φυγή όσους από τους Λακεδαιμονίους πρόβαλαν αντίσταση, κατέλαβε τη Θυρέα, που την κατείχαν οι Αιγινήτες, και όσους συνέλαβε τους έφερε ζωντανούς στην Αθήνα.