[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Λίνα Κάσδαγλη
Θάνατος Ηρακλέους
Το νέο παλικάρι, ο Ηρακλής, δε δυσκολεύτηκε στο δίστρατο ν’ αποφασίσει.
Μα πώς ν’ αποφασίσει ο ώριμος άντρας ξέροντας
πως ούτε Αρετή υπάρχει ούτε Κακία;
Ε.Χ.Κ.
Έγειρε στη γη το στάχυ μες στην καλοκαιριάτικη σιωπή
και περιμέναμε, Ηρακλή, πως θα ξανάρθεις
να στάξεις τις σπονδές πατώντας το κατώφλι σου
να ξεδιψάσεις τα φρυγμένα χείλη της Δηιάνειρας
και ν’ ακουμπήσεις πλάι στη σπιτική φωτιά πληγές αιμάτινες τους άθλους σου
άνθη φαρμακερά της μνήμης τα σώματα που αγάπησες.
Ποιός το ’λεγε πως θα σε φέρουν απ’ του Νέσσου το χιτώνα σπαραγμένον
ποιός το ’λεγε πως θα ’πεφτε το δέντρο, πως θα τσάκιζε το φλάμπουρο;
Τον κόσμο γύρισες γυρεύοντας απόκριση, Ηρακλή,
τη γύρεψες σκοτώνοντας, τη γύρεψες αγαπώντας
τη γύρεψες αφανίζοντας ό,τι αγαπούσες, κι όλο και πιο βαθιά βουλιάζοντας στο μέσα σου σκοτάδι
όλο και πιο σφιχτά τυλίγοντας τα μέλη σου μέσα στο χιτώνα του Νέσσου.
Κι όμως την πήρες την απόκριση που γύρευες
την πήρες την απόκριση — μήτε Αρετή μήτε Κακία δεν υπάρχει
υπάρχει μόνον η φωτιά που μας κυριεύει και μας καταλεί
η φωτιά που γεννιέται μαζί μας μες στις ωδίνες
που μεγαλώνει μαζί μας μες στον αγώνα
η φωτιά που θα μας κάψει για να μας ανεβάσει στον ουρανό.
Λίνα Κάσδαγλη. 2002. Τα ποιήματα. Αθήνα: Άγρα.
