Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Δάνειες λέξεις από τις νεολατινικές γλώσσες της Μεσογείου εξακολουθούν να μπαίνουν στη γλώσσα, ιδιαίτερα στις περιοχές που βρίσκονταν στον πολιτικό έλεγχο της Δύσης. Τις ευρωπαϊκές λέξεις πολιτισμού συνήθως η γλώσσα τις δανείζεται με τον ιταλικό τους τύπο, καμμιά φορά όμως και με τον γαλλικό.

[…]

Στα κείμενα της εποχής αυτής -όχι όμως στα ποιητικά, που πλησιάζουν περισσότερο τη ζωντανή γλώσσα- πρωτοβρίσκουμε τους σημασιολογικούς εκείνους δανεισμούς, δηλ. την προσαρμογή ελληνικών λέξεων (στη λαϊκή ή λόγια μορφή τους), που προσπαθούν να καλύψουν όλο το σημασιολογικό φάσμα της ξένης λέξης -γαλλικής πιο συχνά- σε αντίθεση με προηγούμενους δανεισμούς που κάλυπταν μόνον ένα μέρος της σημασίας. Επιπρόσθετα, βρίσκουμε νέες ελληνικές λέξεις σχηματισμένες με παραγωγή ή με σύνθεση ως μεταφράσεις ξένων λέξεων. Παράδειγματα από την πρώτη διαδικασία είναι η λέξη έκφρασις και η φράση εξασκεί επιρροήν και από τη δεύτερη η λέξη εγκυκλοπαιδεία.

Η δεύτερη διαδικασία έχει μια μοναδική όψη για τα ελληνικά, επειδή η νεοελληνική επιστημονική ορολογία αποτελείται κυρίως από σύνθετα, που σχηματίστηκαν από ελληνικά λεξιλογικά στοιχεία. Τα λεξιλογικά αυτά στοιχεία διαλέχτηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε ν' ανταποκρίνωνται στα σύνθετα της γαλλικής ή της αγγλικής, που κι αυτά, με τη σειρά τους, σχηματίστηκαν από ελληνικά στοιχεία.

Αυτό σημαίνει πως πολλά ελληνικά σύνθετα πρωτοσχηματίστηκαν στις ξένες γλώσσες. Μια παρόμοια περίπτωση έχουμε στα σύνθετα της κινέζικης γλώσσας, που πρωτοσχηματίστηκαν στα γιαπωνέζικα. Το ζήτημα που αναφέρεται στους σημασιολογικούς δανεισμούς και στις ξένες λέξεις στα ελληνικά θα το πραγματευτούμε όταν μιλήσουμε για το λεξιλόγιο της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας.