Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

ΔΙΑ ΝΑ ΚΑΜΗΣ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΡΑΣΙ ΝΑ ΓΕΝΗ ΑΣΠΡΟΝ Η ΤΟ ΑΣΠΡΟΝ ΜΑΥΡΟΝ.
ΚΕΦ. ΜΔ΄

Εάν θέλης να γένη το μαύρον κρασί άσπρον, βάνε του μέσα καμπόσον ορρόν του γάλακτος, ήγουν χουμά, αφού τυροκομήσουν την μυζήθραν, και μίαν ογγίαν στύψιν εις κάθα οκτώ μίστατα κρασί και ανακάτωσέ το καλά με ένα ξύλον. Ή καύσον κλήματα άσπρων σταφυλίων και βάλε την στάκτην, ήγουν τον άθον των κλημάτων, μέσα εις το μαύρο κρασί να γένη άσπρον. Ει δε και θέλεις να το κάμης μαύρον, καύσε κλήματα, οπού να κάμνουν μαύρα σταφύλια, και βάλε ομοίως μέσα εις το κρασί την στάκτην τους ή συκαμινιαίαν στάκτην βάλε να μαυρίζει.

ΟΤΑΝ ΕΒΓΑΝΗ ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΚΑΚΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑΝ ΝΑ ΤΟ ΙΑΤΡΕΥΣHΣ.
ΚΕΦ. ΜΕ΄

Κάρφωσε εις ένα κίτρον ή γλυκονέραντζον πολλά μοσκοκάρφια διαλεκτά, έως να γεμώση το νεράντζι, το οποίον κρέμασε μέσα εις το βουτσί, μα να μην εγγίζη εις το κρασί, και φράξε καλά τον πόρον να μην εβγαίνη η ευωδία η οποία παγαίνει εις το κρασί και χάνει τον βρώμον του. Ή κάμε στάκτην με μερσινόκουκκα, ήγουν της μυρτίας τον καρπόν, και ρίξε την εις το κρασί, όταν βράζη, και δίδει του καλήν ευωδίαν. Το αυτό κάμνει και η ρίζα του αρκεύθου, cioè ginepro, / να την κόψης μικρά κομμάτια να την βάλης εις το κρασί όταν βράζη και να τρίβης τα άκρα του βουτσού με φύλλα του πεύκου ή της κουκουναρέας ή με κυπάρισσον. Άλλοι πάλιν βάνουσι το άνωθεν νεράντζι εις την μέση του κρασίου.

ΝΑ ΚΑΜΗΣ ΤΟΝ ΟΙΝΟΝ ΕΥΩΔΕΣΤΑΤΟΝ.
ΚΕΦ. ΜΣΤ΄

Αλλά και χωρίς να μυρίζη το κρασί, εάν θέλης να το κάμης να ευωδιάζη ως το μόσχον, μάζωξε άνθος πολύ από τα αγριοστάφυλα, οπού είναι εις τους βάτους και τράφους, και φύλαξέ το εις ένα σακκούλι και βάλε τα άνθη εκείνα μέσα εις το βουτσί, όταν βάνης τον νέον οίνον. Ή, αν είναι και παλαιόν κρασί και βάλης τα, κάμνουσι την αυτήν ενέργειαν. Άλλοι τα βάνουν εις το πατητήρι και βράζουν με το κρασί. Το όμοιον κάμνει και το χόρτον του Αγίου Ιωάννου, οπού μαζώνουσι τη κδ΄ Ιουνίου και το λέγουσι σκλαρέα φράγκικα, να το κάμης δεματάκια να το βάλης εις το βουτσί. Άλλοι μαζώνουσι το άνθος αυτού του χόρτου και το ξηραίνουν εις τον ίσκιον και, όταν βράζη το κρασί, το βάνουν μέσα εις ένα σακκούλι λινόν εις το οποίον δένουσι μίαν πέτραν διά να βαρύνη να υπάγη εις την μέσην του κρασίου και φράσσουν καλά το βουτσί να μην εβγαίνη η ευωδία και μετά δέκα ημέρας το εβγά-/νουν και μένει εις τον οίνον η μυρωδία του. Το όμοιον κάμνει να το ξηράνης εις τον ίσκιον. Έπειτα γέμωσε ένα σακκούλι λινόν, όσον να χωρή εις τον πόρον του βουτσού, και με τον σπάγον και μόα πέτραν το κατέβασε εις την μέσην του οίνου ως άνωθεν. Και πάσαν ημέραν το έβγανε, στίφε το μέσα εις το κρασίν, ήγουν αποσφώνιζέ το, και πάλιν βάνε το έως δέκα ημέρας. Και τότε φράξε καλά τον πόρον και ρίξε τα άνθη, ότι δεν κάμνει χρεία να τα αφήσης μέσα, ότι επήρεν ο οίνος την ευωδίαν τους άπασαν.