ΒΑΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
- Eideneir, H.: Ptochoprodromos. Neograeca Medii Aevi V.
- Jeffreys, E.: Digenis Akritis. The Grottaferrata and Escorial versions.
- Cupane, C.: Romanzi cavallereschi bizantini.
- Egea, J.: La crónica de Morea.
- Μανούσακας, Μ. Ι.: Λεονάρδου Ντελλαπόρτα Ποιήματα (1403/1411).
- Siapkaras-Pitsillides, Th.: Le pétrarquisme en Chypre. Poèmes d' amour. 2η έκδ.
- Αλεξίου, Στ.: Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος.
- Πολίτης, Λ.: Γεωργίου Χορτάτση, Κατζούρμπος.
- Κακουλίδη-Πάνου, Ε.: Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη.
- Κάσδαγλης, Ε.: Η Καινή Διαθήκη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις απλήν διάλεκτον γενομένη μετάφρασις διά Μαξίμου του Καλλιουπολίτου.
- Λάνδος, Α.: Γεωπονικόν. Βιβλίο καλούμενον Γεωπονικόν εις το οποίον περιέχονται ερμηνείαις θαυμασιώτατες.
- Manoussacas, M. & M. Lassithiotakis.: François Scouphos Ο Γραμματοφόρος (Le Courrier).
- Browning R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 106-108, 123-125.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 474-476.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 324-329.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά. Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 524-526.
- Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 121-123.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 529.
- Καρατζόλα, Ε. Από τον Ουμανισμό στον Διαφωτισμό: Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής και της γραμματικής της.
- Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 137, 138-139.
- α. Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 137-138, β. Συμεωνίδης, Χ. Π. Ελληνικής και τουρκικής αμοιβαίες επιδράσεις, γ. Σκοπετέα, E. «Aσθενείς» και «ισχυροί» των Bαλκανίων.
Θέματα ιστορίας της ελληνικής γλώσσας
Η Ελληνική γλώσσα από τον 12ο εως τον 17ο αιώνα: Πηγές και εξέλιξη
Michel Lassithiotakis (2007)
Κακουλίδη-Πάνου, Ε. 2000.
Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη [Βενετία 1536]. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, σελ. 314.
© Κέντρο Ελληνικής ΓλώσσαςΠώς η Ιερουσαλήμ εκυριεύθη υπό της Ρώμης εις τον καιρόν του Ποντίου
Κεφ. ρνα΄
Αφού η γης της Ιουδαίας και η Ιερουσαλήμ εκυριεύθη υπό των Ρωμάνων, οπού την εκέρδισε ο Πόντιος, οποίος ήτονε από τους πρώτους οπού να είχεν η Ρώμη και από τους πλέον ξεφεντωτάδες ανθρώπους και αυτός εκέρδισε τον περισσότερον τόπον του κόσμου εις τα φουσάτα, και εις τον τέλος ήλθε εις μεγάλην διαφοράν με τον πεθερόν του τον Ιούλιον Καίσαρ και πολεμάγει μετ' αυτόν εις έναν κάμπον οπού τον λέγουν Σολάμε, και ετσάκισέ τονε με όλα του τα φουσάτα και φεύγει εις την Αίγυπτον. Και ο βασιλεύς ο Πτολεμαίος έκαμε και επίασάν τον με δημηγερσία και έκαμε και εκόψαν του το κεφάλι και υπήγαν το του Ιουλίου Καίσαρος. Και τούτο του ήλθε από ένα μεγάλο αμάρτημα οπού είχεν κά/μει όταν εκέρδισε την Ιερουσαλήμ και όλην την Ιουδαίαν, διά δεσπέτο του Θεού των Ιουδαίων έκραξε θεόν αληθινόν και έκαμε και έκαμαν τον ναόν του Σολομώντος στάβλο των αλόγων, και από την ώραν εκείνην πλέον οι δουλείες του δεν υπήγαιναν εις αύξησιν. Διά τούτο δεν πρέπει να κάμει τινάς πράγμα οπού να μην ομοιάζει τω Θεώ. Και υπό αμαρτίας ήλθεν και του υιού του Ναβουχοδονόσορ όσα του ήλθαν, διότι ετσάκισε τον ναόν και υπήρε όλα τα ιερά σκεύη οπού ήσαν αφιερωμένα εις δούλεψιν του Θεού και έπινε με το ποτήριον οπού ιερουργούσαν τον Θεόν ένδον εις τα άγια των αγίων. Και δι' αυτήν την αμαρτίαν άφησέ τον ο Θεός και ήλθε εις τόσο κακόν, ότι κοιμώμενος υπήγαν οι δουλευτάδες του και επνίξαν τον από τον λαιμόν.
