Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 θα υπάρξει αποπολιτικοποίηση των φιλελεύθερων δημοτικιστών διανοουμένων που θα καταλήξει σε πολιτική ουδετερότητα. Δηλαδή, αυτοί που πρώτοι υποστήριξαν την οργανωμένη συλλογική δράση, τη στράτευση και τη συμμετοχή τους στους πολιτικούς θεσμούς, βρίσκονται δυο δεκαετίες αργότερα να υιοθετούν μια αντίθετη στάση. Ένας από τους λόγους ήταν το γεγονός ότι θεώρησαν την πολιτική ως μικροπολιτική και προσέλαβαν το έργο τους ως σισύφειο εξαιτίας μιας συνεχούς και επίμονης αντίδρασης που την όρισαν με όρους σχεδόν μεταφυσικούς. Όπως εξηγεί η Φραγκουδάκη (1992, 104), «από το 1922 και μετά η πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας απαιτεί συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική ένταξη. Οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι θα αρνηθούν αυτή την ένταξη στο όνομα της εθνικής συνοχής και του εθνικού συμφέροντος, στα οποία πιστεύουν με ειλικρίνεια. Θα την αρνηθούν ακόμη, αλλά κατά δεύτερο μόνο λόγο, στο όνομα της αποτελεσματικότητας. Ερμηνεύοντας λαθεμένα την αέναη καταστροφή των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών τους, και θεωρώντας ότι αυτές αναμφισβήτητα εξυπηρετούσαν το εθνικό συμφέρον, θα συμπεράνουν πως η καταστροφή οφείλεται στη σύμπτωση που επέτρεψε στα εθνικά αυτά ζητήματα να πάρουν οξεία πολιτική διάσταση και να γίνουν αντικείμενα κομματικής πολεμικής με αποτέλεσμα την πόλωση».