Η πρώτη γνωριμία του Δημήτρη Γληνού, του Αλέξανδρου Δελμούζου και του Μανόλη Τριανταφυλλίδη γίνεται στη διάρκεια των φοιτητικών τους χρόνων στη Φιλοσοφική της Αθήνας. O Τριανταφυλλίδης έρχεται σε ουσιαστική επαφή με τον Δελμούζο το 1909 με την ευκαιρία της λειτουργίας του Παρθεναγωγείου του Βόλου και βρίσκεται υποστηρικτής της πρωτοβουλίας του, ενώ και οι γλωσσικές τους αντιλήψεις συμπίπτουν (Κριαράς 1986, 159). Μετά τις άκαρπες προσπάθειες για οργάνωση των δημοτικιστών στην Αθήνα και τα γεγονότα του Παρθεναγωγείου, ο πυρήνας αυτός, καθώς και άλλοι δημοτικιστές, θέτουν ως στόχο τους τη μετάθεση του αγώνα από τον χώρο της λογοτεχνίας στον χώρο της εκπαίδευσης και της πολιτικής – καρπός αυτής της πολιτικής είναι η ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Κατά την περίοδο της μεταρρύθμισης, δηλαδή στην τριετία 1917-1920, ο Τριανταφυλλίδης και ο Δελμούζος θα βρεθούν στη θέση του «Ανώτερου Επόπτη δημοτικής εκπαίδευσης» έχοντας ως βασική φροντίδα τον διαφωτισμό των δασκάλων και τον λεπτομερειακό καθορισμό της μορφής της σχολικής γλώσσας. O Γληνός θα καταλάβει αρχικά τη θέση του προέδρου του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, ενώ ύστερα θα διοριστεί γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας.