Tο 1864, ο Gustave d’Eichtal δημοσιεύει στο Παρίσι μια ολιγοσέλιδη εργασία που την τιτλοφορεί De l'usage pratique de la langue grecque. Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου του συγγραφέα η εργασία αυτή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας που έχει με τον έλληνα λόγιο M. Pενιέρη. Σχεδόν ταυτόχρονα η μετάφρασή της κυκλοφορεί και στην Ελλάδα. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου του, ο Eichtal επιχειρεί να ορίσει ένα σχέδιο για την προώθηση της ελληνιστικής κοινής ως γλώσσας διεθνούς επικοινωνίας, όπου η τελευταία θα λειτουργεί παράλληλα με τις εθνικές γλώσσες του κάθε λαού. Σε αυτό το πλαίσιο, προτείνει τη διεύρυνση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία καθώς και την υιοθέτηση της νεοελληνικής προφοράς για την ανάγνωση των αρχαίων. H δημοσίευση αυτή προκαλεί συζήτηση στη χώρα του, στην οποία εμπλέκονται αρκετοί μείζονες λόγιοι της εποχής, ενώ για ένα βραχύ διάστημα ξεπερνάει και τα σύνορα της Γαλλίας. Παράλληλα, ο Eichtal θα αναλάβει την πρωτοβουλία να ζητήσει από τον υπουργό Παιδείας να θέσει στην Ακαδημία των Επιγραφών ζήτημα μεταρρύθμισης της προφοράς των αρχαίων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Βλ. Annuaire de l’Association pour l’Encouragement des Etudes grecques en France 1877 (10): 12, “Notice sur la fondation et le développement de l'Association pour l'Encouragement des Etudes Grecques en France”. Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, διαμορφώνουν ουσιαστικά για τους έλληνες λογίους ένα είδος χρέους για τη διαμόρφωση μιας νεοελληνικής γλώσσας που οφείλει να είναι όχι μόνο όπως την απαιτούν οι ίδιοι, αλλά σύμφωνη και με τις προσδοκίες των δυτικών εγγράμματων…