Πρόκειται βέβαια για κοινό φαινόμενο που χαρακτηρίζει τον ευρωπαϊκό και τον μεσογειακό χώρο την εποχή της εθνογένεσης. H ίδρυση δυτικού τύπου κράτους σήμανε ουσιαστικά την αντίστροφη μέτρηση για ένα αριθμό γραπτών και προφορικών ποικιλιών της νέας ελληνικής καθώς και για γλώσσες που μιλιόνταν κατά τόπους μέχρι πολύ πρόσφατα. Έτσι, η σχεδόν δισχιλιετής συνύπαρξη ανάμεσα σε μια αττικίζουσα γραπτή και σε μια σειρά από άλλες γλωσσικές ποικιλίες, κατά κύριο λόγο προφορικές, είχε φτάσει στο τέλος της, δεδομένου ότι η ιστορική συγκυρία του 19ου αιώνα απαιτούσε μονογλωσσία στο πλαίσιο των εθνικών κρατών. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο της ανάδυσης του εθνικού κράτους και της γλωσσικής ομοιογενοποίησης που σήμανε αυτό το γεγονός, εγγράφεται ουσιαστικά και το γλωσσικό ζήτημα στην Ελλάδα.