Είναι γνωστές οι αντιδράσεις που προκάλεσε στο σώμα των καθηγητών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών η χρήση του ρήματος αυτού από τον Ι. Θ. Κακριδή στην εργασία του, που έχει τίτλο «Ελληνική κλασική παιδεία». Γράφει συγκεκριμένα ο Κακριδής: «Κι ακόμα θέλουμε να πλησιάσουμε τον αρχαίο κλασικό όχι για ν' αντιγράψουμε απ' αυτόν μορφές της τέχνης ούτε για να δανειστούμε ιδανικά. Θέλουμε να τον πλησιάσουμε για ν' αντιμετρηθούμε μαζί του» (βλ. Κακριδής 1961, 19).

Στα πρακτικά της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που περιλαμβάνονται στον τόμο Η δίκη των τόνων -η πειθαρχική δίωξη του καθηγητή Ι. Θ. Κακριδή- (έκδ. της Εστίας Ι. Δ. Κολλάρου, Αθήνα, χ.χ), οι περισσότεροι συνάδελφοι του Ι. Θ. Κακριδή αναφέρονται στην εργασία του αυτή σχεδόν με αποτροπιασμό (ο Εξαρχόπουλος λ.χ. τη χαρακτηρίζει «τερατώδες δημοσίευμα») και αποδίδουν στη φράση αυτή διάφορους χαρακτηρισμούς, όπως: «ακατανόητη», «εγκληματική» κ.ά). Και στην περίπτωση αυτή επιβεβαιώνεται η διαφορετική στάση που κρατούν απέναντι στην αρχαιότητα ο δημοτικισμός και ο αρχαϊσμός.