Το ακόλουθο σχόλιο του Τσαντσάνογλου (2001, 988) σημαίνει πρακτικά ότι η βαρεία μπορεί να χρησίμευε κύρια στο να χαμηλώσει ο αναγνώστης το ύψος της φωνής του αμέσως πριν διαβάσει τη συλλαβή που χρειαζόταν ανοδικό τόνο.

«Συνηθέστερο ήταν να τονίζεται η συλλαβή που είχε τον κύριο τόνο, οξεία ή περισπωμένη, αλλά πολύ συχνό ήταν να τονίζονται με βαρεία η συλλαβή ή οι συλλαβές που προηγούνταν από την τονιζόμενη, ώστε να προειδοποιείται ο αναγνώστης πριν φτάσει σε αυτή, και η τονιζόμενη να μένει δίχως τονικό σημάδι (ΑΧÌΛΛΕΥC ÒΔÀIÒΛῺΠΟΝ [ὁ δ' αἰολωπόν 'κι αυτός με μάτια λαμπερά']· ΑΧÀΙΩΝ [= Ἀχαιῶν]).»