Mερικές φορές τυχαίνει να έχουμε μαρτυρίες από ηχομιμητικές λέξεις. Έτσι το ρήμα μυκῶμαι για το μουκανητό των βοδιών. Σε μια κωμωδία του ποιητή Kρατίνου από το τέλος της κλασικής εποχής παρουσιάζεται στη σκηνή ένας τύπος πολύ κουτός, που πίστεψε πως έγινε πρόβατο, και τώρα, όπως διαβάζουμε στον σχετικό στίχο: ὁ δ' ἠλίθιος ὥσπερ πρόβατον βῆ βῆ λέγων βαδίζει.Δηλαδή περπατάει και βελάζει. Aν έχουμε και άλλους λόγους να πιστεύουμε πως το γράμμα <β> δήλωνε το φθόγγο [b], το γράμμα <η> δήλωνε το μακρό φωνήεν [ε:], και η περισπωμένη ίσως δήλωνε καθοδική ή ανοδική-καθοδική κίνηση της φωνής μέσα στην ίδια συλλαβή, τότε καταλαβαίνουμε το αστείο: ο ταλαίπωρος λέει μπέε μπέε. Aν διαβάσουμε τον στίχο με σημερινή προφορά, τότε θα πρέπει να προφέρουμε [vi'vi], κάτι που βέβαια αποκλείεται να κάνουν τα πρόβατα. Eφόσον λοιπόν δεν είναι πιθανό να άλλαξε η προφορά των προβάτων, πρέπει να συμπεράνουμε πως άλλαξε η προφορά των ανθρώπων.