Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Αυτή τη διαδικασία σύγκλισης αττικής και ιωνικής μπορεί να τη δει κανείς και από άλλη οπτική γωνία, μέσα στα ιωνικά κείμενα του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ., στα οποία αρχίζουν να υπεισέρχονται σταθερά αττικοί τύποι και φράσεις που προέρχονται αρχικά από διοικητικά και νομικά κείμενα της Αθήνας. Μόνο οι πιο χαρακτηριστικοί «δείκτες» της ιωνικής διατηρούνται, όπως η χρήση του -η [ε:] μετά τα ι/ε/ρ/ [i/e/r], εκεί όπου η αττική είχε διατηρήσει το αρχικό μακρό -α [a:], π.χ. συμμαχίη [symmak^híε:] και όχι συμμαχία [symmak^hía:]. Ενδιαφέρουσα επιβεβαίωση της ευρύτατης διάδοσης του κύρους της Μεγάλης αττικής κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. βλέπουμε στο γεγονός ότι η ενσωμάτωση αττικών στοιχείων δεν παρατηρείται μόνο στις επιγραφές των κοινοτήτων που αρχικά μιλούσαν την ιωνική, αλλά επίσης και σε εκείνες ξένων περιοχών, όπως της Καρίας (στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία), όπου η άρχουσα τάξη είχε υιοθετήσει από νωρίς την ελληνική των ιωνικών πόλεων ως την επίσημη γλώσσα της (πβ. Brixhe 1987, 1993β). Στο SIC 167 (367-354 π.Χ.), για παράδειγμα, που περιλαμβάνει τρία διατάγματα της καρικής πόλης Μύλασα, βρίσκουμε ακόμη μία ισχυρή ιωνική βάση, αλλά έχουν ήδη παρεισφρήσει πολλά αττικά χαρακτηριστικά (π.χ. ἀτέλεια [atéle:a] αντί ἀτελίη [atelí:ε:], οὐσίη [u:síε:] αντί ἐουσίη [eu:síε:], αν και διατηρείται η ιωνική κατάληξη -η [ε:], η γενική ενικού των πρωτόκλιτων αρσενικών σε -ου [-u:] δίπλα στην ιωνική -εω [-eo:] κτλ.).