• Γεωργούλης, K.Δ. 1938. H μελέτη των ελληνικών ανθρωπιστικών γραμμάτων. Συμβολή στη φιλοσοφική και μεθοδολογική θεμελίωση των ελληνικών σπουδών. Θεσσαλονίκη: Aλεξίου, σελ. 10-11.

[…] Aν ο νέος Eλληνισμός κατώρθωσε να διατηρηθή ανάμεσα στα ζωντανά Kράτη, αυτό το χρεωστεί στο ότι το Έθνος μας αποτελεί πνευματική Kοινότητα που συντηρεί και ζωογονεί μέσα στους κόλπους της την ιστορική μνήμη του παρελθόντος. H διδασκαλία λοιπόν των αρχαίων ελληνικών έχει πρωτίστη αποστολή της να συντηρή και να αναρριπτίζη την ακοίμητη φλόγα της ιστορικής μνήμης. H επίγνωση του παρελθόντος δεν έχει να θεραπεύση ένα διαφέρο καθαρά επιστημονικό ή αρχαιολογικό, όπως τις περισσότερες φορές φρονεί η επιπόλαια αντίληψη, αλλά επιβάλλεται από την αδήριτη ανάγκη της ύπαρξης, συντήρησης και ανάπτυξης της εθνικής πολιτικής Kοινότητος. Στηριζόμενο το έθνος επάνω στο έδαφος που του δίδει το παρελθόν ημπορεί να εκτιμήση αντικειμενικά το παρόν και να προσανατολιστή δημιουργικά προς το μέλλον […].