Το μοντέλο της αντιρατσιστικής αγωγής προτάθηκε ως προσπάθεια υπέρβασης των αδυναμιών της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης ^[2]. Για να πετύχει τους σκοπούς της, η αντιρατσιστική αγωγή στρέφεται πλέον στον κυρίαρχο πολιτισμό και όχι σ' αυτόν των μεταναστών και μελετά φαινόμενα ρατσισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Θεωρεί ότι η έρευνα και συζήτηση πάνω σε φαινόμενα ρατσισμού βοηθά τόσο την πλειονότητα να εγκαταλείψει την πίστη της υπεροχής της όσο και τη μειονότητα να ενεργοποιηθεί σε προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο και να βρει τρόπους αντιμετώπισης του ρατσισμού, αντί να αντιδρά με απώθηση ή με βία. Βέβαια, η αντιρατσιστική αγωγή δεν πιστεύει ότι η καταπολέμηση φαινομένων ρατσισμού εξαντλείται με έρευνα, συζήτηση και αγωγή στο σχολείο αλλά θεωρεί ότι χρειάζεται και πολιτική δράση (βλ. Μπουτουλούση υπό δημοσίευση).