H "μονογλωσσία" έχει προβληθεί ως η φυσική κατάσταση των εύπορων, εξελιγμένων κοινωνιών, εφόσον "το αίτημα της ομοιογένειας -γλωσσικής και πολιτισμικής- υπήρξε συστατική διάσταση της ανάδυσης των εθνικών κρατών κατά τους τελευταίους τρεις αιώνες" (βλ. Xριστίδης 1998, 38). 'Eτσι, η "πολυγλωσσία" η οποία χαρακτηρίζει πολλές κοινωνίες στον κόσμο μας -κοινωνίες με γλωσσικά ανομοιογενείς πληθυσμούς στους κόλπους τους- έχει συστηματικά παρουσιαστεί ως πρόβλημα προς αντιμετώπιση από το κράτος και ως ζήτημα προς μελέτη από τις κοινωνικές επιστήμες (πρβ. Πολυγλωσσίαστην Ε.Ε. ).