Renkema J. 1993. Discourse Studies. An Introductory Textbook, σελ. 86-7. Άμστερνταμ & Φιλαδέλφεια: John Benjamins.

[…] H διαφορά αυτή [μεταξύ προφορικού και γραπτού λόγου] έχει σημαντικές επιπτώσεις. Όμως, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από ζητήματα που εξετάζει η ανάλυση λόγου, όπου η διαφορά αυτή δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο. Και στις δύο μορφές γλωσσικής επικοινωνίας μπορούν να μελετηθούν φαινόμενα που συνδέονται με την συνεργατική αρχή [cooperative principle], τις στρατηγικές ευγένειας, τη συνοχή [cohesion] και τη συνεκτικότητα [coherence], την υφολογική ποικιλία κλπ. Γι' αυτό, ο όρος παραλήπτης ή αποδέκτης μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να δηλώσει και τους αναγνώστες και τους ακροατές, και ο όρος παραγωγός μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τους ομιλητές και για τους συγγραφείς. Μια ομοιότητα μεταξύ του γραπτού κειμένου και του διαλόγου η οποία συχνά παραβλέπεται είναι ότι, αν και οι συγγραφείς δεν μπορούν να επεξεργαστούν εκ των προτέρων τις αντιδράσεις ενός αποδέκτη, μπορούν, ωστόσο, να προεξοφλήσουν πιθανές αντιδράσεις και αναλόγως να γράψουν το κείμενο. […] η γραπτή επικοινωνία μπορεί κι αυτή να μελετηθεί από την οπτική γωνία μιας κατάστασης στην οποία λαμβάνει χώρα συνομιλιακή διεπίδραση. Οι διαφορές μεταξύ γραπτής γλώσσας και συνομιλιακής διεπίδρασης δεν δικαιολογούν δύο εντελώς διαφορετικές επιστημονικές προσεγγίσεις […].

Μετάφραση Π. Πολίτης